donderdag 20 december 2007

GameStudio

'k Heb een primeurtje: bij een bezoek aan het serious gaming event in Media Plaza kreeg ik bij IJsfontein een voorproefje van hun nieuwe Klokhuis project. Een waardige opvolger van het illustere SketchStudio, waarmee jonge bezoekers - ikzelf ook trouwens - in totaal honderdduizenden sketches maakten.

GameSudio (niet te verwarren) wordt komend weekeinde onthuld. Bezoekers kunnen dit keer hun eigen spel bouwen. Het wordt een soort Mario-achtig springspel, in zij- of bovenaanzicht.









Een heel arsenaal aan grafics en events staan je ter beschikking. Je kunt achtergronden, dode, bewegende en zelfs levende elementen aanslepen, veranderen of zelf maken. Nog belangrijker is natuurlijk dat je aardig wat vrijheid hebt om de spelregels aan te passen: hoe je scoort of een level beëindigt bijvoorbeeld.












Er is, analoog met SketchStudio, weer voorzien in facilitering van een levendige community. Bezoekers kunnen elkaar uitdagen om spellen te spelen en voortbouwen op elkaars 'werkbestanden'. Heerlijk dat de bouwer meteen z'n levels kan testen en aanpassen. Het werkt lekker en snel.

Natúúrlijk valt er - afgezien van kinderziektes - wat te zeuren. Grafisch heb ik (nog) hogere verwachtingen van IJsfontein en de workshopdeelnemers vonden de interface niet altijd intuitief. Vooral het ontbreken van mogelijkheden voor eigen inbreng (zoals foto's, geluiden) lijkt me een gemiste kans. Het speltype blijft niet eindeloos uitdagend en se mogelijkheden zijn logischerwijs beperkt. Toch is er een zee aan mogelijkheden, en zal de gemiddelde gebruiker eerder verdrinken in de mogelijkheden.

Het podium van GameStudio zal snel bomvol frisse spellen staan. Absoluut een hit.

donderdag 6 december 2007

Joe-hoe

December belooft een propvolle feestmaand te worden: onze Janne is ontslagen uit het ziekenhuis, de Sint komt een paar keer langs, het eerste feestje van Joost op de 15e, een aantal kerstdiners van Bright Alley/Conclusion, kerstgedoe thuis, Janne jarig en Christine jarig. We wilden met oud-en-nieuw ook nog uitwaaien op een waddeneiland, maar misschien heeft Opstelten wel gelijk en blijven we even in Rotterdam uitblazen... 'Joe-hoe!'

woensdag 5 december 2007

Gezond verstand

Best pittige baan. Niet eens die in Utrecht, maar die in Rotterdam. Het valt soms niet mee om ouder te zijn. Afgelopen dagen kampeer ik naast onze Janne in het ziekenhuis omdat ze longontsteking heeft. Flink schrikken, maar inmiddels is ze gelukkig weer redelijk opgeknapt en kunnen we het meer als avontuur gaan zien.

De baan als ouder wordt vooral pittig als het voeden wat meer opvoeden wordt. Logisch dat minister Rouvoet, Programmaminister voor Jeugd en Gezin, ons als jonge ouders een hart onder de riem wil steken. Hij stuurde Joost een cd-tje met een liedje, maar dan wel een mierzoete ballet van John Ewbank. Het cd-tje is een soort sjieke teaser naar de website HalloWereld.

Daar allerlei goedbedoeld advies, zowaar ingekleed als een soort ultralight e-learning. Stapsgewijs krijgt de ouder die binnen als je kind opgroeit. Nieuwsgierig heb ik me aangemeld op de site en ontving, na wat technische kinderziekten, de eerste aflevering: onze Joost werd een maand oud.

Aardig vormgegegeven en redelijk van toon, maar het niveau van de vragen jaagt me in het harnas. 'Je rookt en je baby lijkt geen last te hebben van je rook; is het toch slecht?' Wie de moeite neemt om zich in te schrijven mag toch inhoudelijk wel iets meer uitdaging verwachten? Zo word ik niet nieuwsgierig naar achetrliggende informatie; daarvoor moeten toch wat meer echte dilemma's worden aangesneden.

Het doet een beetje denken aan de goedbedoelde, maar beledigende vragenlijst die we onlangs van het consultatiebureau ontvingen. Een spervuur aan open deur-vragen over opvoeding en kindermishandeling, in de trend van 'Het is goed om je kind af en toe lekker af te ranselen'. Iedere dombo voelt aan wat het algemene doel en het 'goede' antwoord is en zal sociaal wenselijk antwoorden. Voor sommige doeleinden moet je toch echt een stapje verder denken. Mij schoot de quote van Van Gaal door het hoofd: 'Ben ik nou zo slim of zijn jullie nou zo dom?'

dinsdag 27 november 2007

Sambal bij

Nog geen plannen voor de komende donkere maand? Klim dan achter het beeldscherm en klik de wereld en jezelf een stukje beter. FreeRice maakt het mogelijk: sponsoren doneren voor de tijd dat jij bezig bent met het leren van Engelse woordjes.

Al eerder waren er sites waar een simpele muisklik volstond voor een donatie. Op theHungerSite bijvoorbeeld betalen sponsoren een kopje rijst voor een klik; op FreeRice gaat het mondjesmaat, per tien korrels. Het is echter wel wat leuker, omdat je ziet hoe je stapsgewijs spaart en omdat je er iets voor moet doen: de goede betekenis aanklikken van een moeilijk Engels woord. Het systeem is adaptief en zorgt ervoor dat je op een uitdagend niveau blijft. Zelfs native speakers komen nauwelijks aan het ultieme niveau 50.

Het concept is helder, en misschien pik je er iets van op, maar ik geloof FreeRice niet als ze suggereren dat dit een efficiente manier is om de Engelse taal te leren beheersen. Het vult de woordenschat wellicht iets aan, maar is een erg contextloze en passieve wijze van leren. Het mag ook wel wat pittiger.

Maar goed, ik neem aan dat de meeste bezoekers komen voor de uitdaging van het spel zelf of het goede doel. Inmiddels bijna vier miljard rijstkorrels in totaal. Hoeveel zou dat zijn? Ik bedoel: zelf krijg ik ze niet op, maar is het meer dan een druppel op de gloeiende plaat voor een Sahel-dorpje? Nou ja, altijd nog nuttiger dan een spelletje wii of sudoku. Sinds ik twee weken geleden m'n eerste kopje rijst bijeensprokkelde is de dagelijkse opbrengst niet verder gerezen, dus kom ook klikken.

vrijdag 2 november 2007

Joost!

Vanmiddag om half vijf (eindelijk) geboren: JOOST!

Met Joost gaat alles goed: hij kan heerlijk brullen, drinken en slapen.
Christine gaat rustig bijkomen en zich de komende dagen laten verwennen in het ziekenhuis.
Janne straalt van trots en is helemaal klaar voor haar rol als grote zus.

woensdag 31 oktober 2007

From Russia with Love

Jane Hart adviseerde me een nieuwe gratis auteursomgeving voor het maken van e-learning. Destijds was ik al aardig enthiousiast over eXe, maar dit CourseLab ligt voor mijn gevoel toch een straatlengte voor.

Het programma is in Rusland ontwikkeld, maar straalt - op een verdwaald woordje 'текст' na- bepaald geen oostblokkige grauwheid uit. Het lijkt grafisch en qua structuur op applicaties als PowerPoint. Overzichtelijk, met vensters voor course, slides, timeline en frames. Veel functionaliteiten en mogelijkheden voor interactie, simulatie, scorm en scripting. Een aantal functies heb ik zelfs bij andere, commerciele auteursomgevingen niet eerder gezien. Alles is tot flinke diepte instelbaar, en ik moet me even in de wang knijpen bij het besef dat dit moois gewoon freeware is. En, te oordelen aan het online forum ook nog eens goed ondersteund.

Zit er geen enkele adder onder het gras? De enige die ik kan ontdekken is dat een paar luxe-functionaliteiten, zoals directe import vanuit Powerpoint, tegen (beperkte) meerkosten aangeschaft moeten worden. Beetje flauw, aangezien CourseLab zich profileert als 100% gratis, maar geen echte belemmering om te genieten van het moois. Komt dat zien!

maandag 29 oktober 2007

Nog niet

Deze zomer kon Christine haar prachtige buik niet buiten de deur steken, of voorbijgangers begonnen te vragen of ze nog niet was uitgerekend. Lief bedoeld allemaal, maar ook een beetje irritant soms; niet leuk om halverwege geconfronteerd te worden dat je nog zware maanden te gaan hebt.

De afgelopen weken herken ik dat gevoel: voortdurend vragen collega's, vrienden en klanten hoe het ermee gaat. Ik stamel bedremmeld zoiets als: "Eh goed hoor, hoe bedoel je eigenlijk, welk project?" De vragenstellers denken dat ik een geintje maak en vragen door. Of ik mijn telefoon wel aan heb. Of wat ik in hemelsnaam nog op kantor doe, op een uur afstand van huis. Of de beeb inmiddels nou toch eindelijk niet eens een keertje gehaald moet worden.

In het begin verzekerde ik wat Christine en haar paramedische ondersteuning mij verzekerden: dat het veel te vroeg zou komen. Inmiddels kan ik dat, ruim in de blessuretijd, niet meer volhouden. Nog niet, ik hou jullie op de hoogte!

maandag 15 oktober 2007

Hmmm...

"We're all hypocrites" zingt Riverman zoetsappig, en ik hum lekker mee. Lekker muzakje, maar het duurt niet lang voordat het bijbehorende GreenPlanetGame me uit m'n hum brengt. Het onderwerp gaat me aan het hart, maar van dit met groot trompetgeschal aangekondigde spel, sponsored by Starbucks, verwacht ik echt meer. Veel meer.

Het is niet leuk, niet mooi, niet spannend, niet geloofwaardig, niet leerzaam, niet overtuigend en niet authentiek. Neem dat nou maar gewoon aan, en ga vooral niet zelf chagrijnig worden bij het uitproberen. De 'speler' mag over een kaartje dwalen op zoek naar een van de hoogtepunten:
- een zoekplaatje waar je informatie ongelezen weg moet klikken,
- een racespel waar je zacht moet rijden,
- struikgewas dat je in een park mag kwakken, of
- een gesprekssimulatie met een slappe burgemeester

Volgens een collega is het "ernstig slecht en hooguit leuk voor Amerikaanse cubicle-bewoners die met een Fiat naar hun werk gaan en nu virtueel een Hummer mogen". Ik beperk me tot "hmmm..."

zondag 14 oktober 2007

Thuis best

Een paar keer per maand gaan Janne en ik naar de dierentuin. Diergaarde Blijdorp uiteraard, bij ons op de hoek. We hebben een abonnement en de portier kent ons. Janne kent op haar beurt een hele stoet beesten bij naam. Niet alleen classics als olifanten, bokito en giraffen, maar ook exotischer beesten als roggen en okapi's. Sinds afgelopen vrijdag hebben ook de stokstaartjes een apart plekje: bij het liefdevol aanreiken van een grasje beten ze in haar vinger.

Blijdorp is prachtig, maar ondanks alle natuureducatie en fokprogramma's blijft het natuurlijk gewoon apies kijken. Janne dirigeert me vanuit haar rugzak naar haar hoogtepunten. Net zoals in mijn eigen jeugd blijven dat een ijsje en de speeltuin. Het ijsje is nog steeds een raket, de speeltuin is inmiddels ge-upgrade met een 14 meter hoge 'glijbaan des doods', waar Jannes oom laatst zijn enkel brak.












Inmiddels is mijn eigen hoogtepunt een nieuw hoekje met trekvogels in een Hollandsche minipolder. Prachtig aangelegd en -van dichtbij- prachtige vogels. Vooral magisch om zoiets vertrouwds terug te zien tussen de jungle en savanne.

zaterdag 13 oktober 2007

Wakker

De kracht van spelervaring is niet te onderschatten. Ik volg het nieuws redelijk, lees over achtergronden van noord-zuid ontwikkeling en heb zelfs een paar maanden in het zuiden gewerkt. Toch had ik een spel nodig om wakker te schrikken.

"3rd World Farmer" is een recht-door-zee spel: je bent een boer in de derde wereld. Met je gezinnetje bewerk je samen de grond rondom je huis. Je kunt zaaien en oogsten, gereedschap kopen, putten slaan, bijscholen, uithuwelijken, zwanger worden, naar de grote stad afzakken, ziek worden, of juist beter. Doel is een lang en gelukkig leven, samen. Logisch, wie wil dat nou niet?










Ik begon vol goede moed, afstandelijk beredenerend wat een slimme tactiek zou zijn: investeren of risico spreiden lijken me op de goede weg te helpen, maar al gauw slaat de frustratie toe. In de vorm van natuurgeweld, diefstal en andere ellende. Verbeten probeer ik te redden wat er te redden is, maar langzaam zie ik mijn gezin ziek worden. Het wordt alleen getoond als teruglopende meters, maar doet pijn zat. Zelfs als ik met natte handen mijn dochter 'verkoop' redden we het niet.

De frustratie stijgt bij nieuwe pogingen, en zeker als ik de ranglijst met high scores bekijk. Hoe hebben zij het wel gered en ik niet? Als ik chemisch afval in mijn achtertuin accepteer en meewerk met militaire milities overleeft mijn gezin het een paar jaar langer, maar het blijft oneerlijk. Als ik in bed kruip zit grom ik nog over zoveel onrecht.









Mooi dat je zoveel kan beleven. En dat terwijl er op het scherm nagenoeg niets gebeurt. De poppetjes staan naast elkaar. Te staan. Het vermijden van details kan het inlevingsvermogen stimuleren. Hoewel, het toevoegen van wat geluid en kleine effecten had het geheel nog wat opslorpender kunnen maken.

Een mooi project van de Universitiet van Kopenhagen. Het ontbreken van een vervolgstap waar die geëngageerde spelers kunnen zetten lijkt een gemiste kans. Een sprankje hoop had het sowieso minder grimmig gemaakt, en voor een bredere groep aantrekkelijker. Uitkijken dat het niet preken voor eigen parochie wordt. Misschien nog iets aankleden als gave game en juist commercieel verkopen?

dinsdag 2 oktober 2007

Nat

M'n opleiding aan de TU Delft was best technisch, met snijkanten van baggeremmers, laspractica en hallucinerende wiskunde, maar er was ook voldoende ruimte voor bedrijfskunde, ergonomie en vormgeving. In het verlengde van een vakje aquarellen vier ik met een groepje tudiegenoten nog jaarlijks een 'schetsweekeinde'. We strijken neer op een pittoresque plek en nemen baret en schetsblok ter hand. Een enkele keer verkopen we zelfs wat aan een passant, maar het gaat vooral om pretentieloos creatief bezig zijn met elkaar.

Afgelopen jaren gingen we naar mooie dorpjes, kastelen of zelfs Parijs, dit jaar verregenden we op de Veluwe. De paddestoelen stonden er goed bij.










De gebruikelijk manier om kou, ellende en nattigheid op de camping te bestrijden werkte prima: lekker barbecuen met een wijntje, vegoballen en een dikke trui. Onder een partytent natuurlijk. Wonderlijk hoe het kletsnatte hout uiteindelijk toch nog vlam vatte. Ook wonderlijk hoe lang we mochten aanklooien onder de partytent voordat de campingbaas ons terecht kwam wijzen en naar bed stuurde.










Uiteindelijk lukte het op het laatste nippertje toch weer om een paar schetsen te maken, vooral als smoes voor het thuisfront om volgend jaar weer een weekeindje weg te mogen...

maandag 1 oktober 2007

Tijdreis

We zijn drie keer zo oud als toen we elkaar voor het laatst zagen in 1982. Best spannend, om m'n klasgenootjes van de lagere school weer eens te zien. Van tevoren had ik gedroomd dat ik niemand zou herkennen.










Ikzelf zou mij nu niet meer herkennen, denk ik. Dagelijks vallen haren, rijpen rimpels en word ik ook van binnen meer mezelf. En andersom, herken ik dat knaapje van de klassefoto nog wel? Bovenin m'n ouderlijk huis is nog een stoffig 'Erik-museum': m'n oude kamer met speelgoed, boeken, briefjes en allerlei snouvenirs van vroeger. Geen verhuizing, schaamte, houtworm of voorjaarsschoonmaak heeft die mini-tijdmachine aangetast. Sommige blaadjes zeggen me niets meer. Die kunnen eigenlijk wel weg, want wie gaan ze ooit nog wat vertellen?

Gelukkig roepen andere nog veel wrange of warme herinneringen op. Bíjna onvergetelijke, schijnbaar onbetekenende verhalen. Verhalen die mij mezelf hebben gemaakt, en de klasgenoten ook een beetje zichzelf.

Enfin, op de reünie bleken de klasgenootjes gelukkig zéér herkenbaar, ook al waren sommigen helemaal ontpopt: de lange en verlegen Irene bijvoorbeeld had het geweldige initiatief genomen en voerde het hoogste woord. Na een bezoek aan het inmiddels ineengekrompen schoolgebouwtje stond samen doorzakken op het programma.












Toch wel verrassend:
- Hoeveel leuker, pittiger en wijzer iedereen is...
- Om zo eens een eerlijke doorsnede van de samenleving te zien...
- Hoeveel op school verandert, behalve de 'meesters' zelf dan...
- Dat iedereen meer blijkt te herinneren dan vermoed, terwijl die herinneringen soms ook niet blijkt te stroken of kloppen...
- Dat velen wat wrang terugkeken op de tijd toen ze 'zichzelf' nog niet konden zijn; alles wordt gelukkig beter (of we beleven het zo)...

Aan het einde van de avond alweer tijd voor een nieuw afscheid; Glp, tot over 25 jaar weer?

vrijdag 14 september 2007

Spelregels

Om iets te leren kennen moet je het doen. Niet erover lezen, of erover laten vertellen, maar gewoon in het diepe springen. Dat geldt voor duiken en bungee-jumpen, maar ook voor e-learning en serious gaming.

Als iemand op een feestje vraagt wat ik doe voor de kost, is dat niet zo gemakkelijk uit te leggen, zeker aan een digibete leek. De valkuilen en voordelen blijven vaag, mijn enthousiasme soms zelfs verdacht. Da's op een feestje geen groot probleem, maar ik heb het gevoel dat in wereld van opleidingen op deze manier toch nog veel prachtige deuren gesloten blijven.

Daarom zou e-learning over e-learning prachtig zijn, of een serious game over games. Het kriebelt al lang en ik zou het liefst zelf aan de slag gaan. Er zijn genoeg slappe voorbeelden, maar onze stagiaire Wouter stuurde een link die al een stukje in de richting komt. Het spel 'Understanding Games' van de Duitser Andreas Zecher.

Stap voor stap komen basisprincipes van games aan bod in de vier delen. Vaak in een lineair verhaal, maar gelukkig ook met voldoende confronterende exerimenten. Erg aardig om te zien hoe toevoegingen een spel verrijken, of juist uithollen. Waar blijft deel 5?

vrijdag 7 september 2007

Geef me wrijving schatje

'Geef me wrijving schatje' is niet zo'n spannende naam, en op het eerste gezicht oogt het spel ook niet als een echte winner, maar je vergist je. Gimmefrictionbaby heeft op Jayisgames zowel de publieks- als de juryprijs gewonnen en niet voor niets. Het concept is nieuw, spannend en verslavend... Wacht, ik leg het even multimediaal uit, HIER!














En stiekem probeer ik natuurlijk ook even de educatieve waarde nieuwe tool Jing uit... Met dank aan Gerard en Marcel.

woensdag 5 september 2007

Smoes

Heerlijk huisje hebben we in Rotterdam. Beetje oud, maar mooi, ruim, groen en rustig. Bovendien aan een gezellige singel, waar met de buren voldoende te beleven is. Deze weken zijn we bijvoorbeeld druk in de weer met ons Raamkunst-evenement; komende zondag komt Opstelten het openen.

Wat voor mij als forens misschien wel het lekkerst is, is de centrale ligging. Nog geen honderd meter van het HSL-station. In twee minuten zit ik in de trein, afhankelijk vooral van het vertrekspoor. Dat scheelt veel op een mensenleven. Okokok, ik zou natuurlijk ook werk kunnen zoeken in Rotterdam, laat maar...

Enfin, sinds afgelopen weekend staat dat alles op z'n kop: het oude CS is gesloten en het nieuwe geopend. Ik woon nu bijna anderhalf keer zover van het station. Voorlopig een goede smoes om te laat te komen, je bent gewaarschuwd!

dinsdag 4 september 2007

Electrostadje

Vaak zijn educatieve spellen geconcentreerd op één doel: het telen van bananen, het lezen van letters of bewustwording van consumentenrecht. Aardig aan ElectroCity is dat het vrij open blijkt.

Natuurlijk, het is gebouwd door de marktleider op energiegebied in Nieuw-Zeeland, dus het is duidelijk dat hier (kinder)zieltjes geworven worden, voor branche-instroom en marktimago. Toch is de reikwijdte van het spel veel breder dan je zou denken. Naast verschillende energievormen en duurzaamheid, komen ook demografie, marktmechanisme, toerisme en belastingen aan bod.

Het spel is een eenvoudig soort simcity, waarbij de speler een land kan volbouwen met kolencentrales, havens, stadions of campings, maar dan met meer aandacht voor educatieve aspecten. Die aandacht is ruim aanwezig, maar fris verwoord, en vooral goed gedoseerd op verschillende niveaus. De graphics zijn prachtig, die golvende zee alleen al. Walvissen, geisers en gletchers, luchtbalonnen, het kan niet op. Het inzoomen toont meer eye-candy, maar functioneel voegt het niets toe. Jammer ook dat er helemaal geen geluid bij zit.

Het spel is niet alleen bedoeld voor individueel gebruik, maar ook in teamverband, voor de klas en zelfs met ouders. De hele range aan toepassingen lijkt me wat geforceerd. Omdat het onderwerp niet standaard onderdeel is van een methode moeten docenten en leerlingen gelokt worden. Een wedstrijd met tienduizenden dollars aan prijzengeld verbleekt in het licht van de 'galerij der groten'. Je kunt je gegroeide stad tonen en andere steden beoordelen. Dit 'showing off' is slim van opzet en prikkelend van toon, waardoor niet alleen de evaluatie, maar ook de verspreiding van het spel gestimuleerd worden.

vrijdag 31 augustus 2007

Kentucky Fried Cruelty

Een vego als ik is natuurlijk bevooroordeeld, maar de Amerikaanse actiesite Kentuckyfriedcruelty is best overtuigend. Heldere boodschap.

Als logische stap hebben zij hun verhaal ook vertaald in een online
spelletje. Het oogt aardig, als pastiche op bekende spellen, maar er mist iets essentieels. Een reden. Het spel verrast niet, verleidt niet en zet niet aan tot denken. Een boosaardige professor, emmers vol met bloed, kuikens bevrijden, betogers met spandoeken... De eendimensionale boodschap ligt dik genoeg bovenop, maar dat is het probleem juist.

Het verschil tussen een goed bedoeld en goed wordt al snel duidelijk voor wie even terugbladert naar het McDonaldsspel.

vrijdag 24 augustus 2007

Leerzaam en lekker

De Finse consumentenbond heeft een online spel ontwikkeld om (jonge) kopers hun rechten te leren ontdekken. Bij aanvang van 'Galactor' lijkt het isometrische huisje Scandinavisch strak en opgeruimd. Wie even verder klikt, ontdekt een stortvloed aan verborgen gebreken, kolderieke anekdotes, ongedierte en -jawel- buitenaards leven.

De speler heeft rollen als koper of juist verkoper. Er is veel vrijheid in het kiezen van een eigen route, nemen van eigen beslissingen en zelfs het negeren van de deurbel. De feedback is lekker direct en scherp, en er zitten wat verrassende dwarsverbanden in het verhaal. Visueel is Galactor tot in de details verzorgd; het slim (en veel) inzetten van tekst houdt het betaalbaar.

Een zeldzame combinatie tussen leerzaam en lekker gestoord. Mooi dat zo'n zinnig initiatief van de grond komt. Verdient zeker navolging in Nederland. Anders loop ik het gevaar om bij een winkelier op hoge poten mijn Finse recht op te eisen...

dinsdag 14 augustus 2007

Perspectief

Dagelijks reis ik via Utrecht CS, met m'n neus in laptop en gratis blaadjes. Weinig oog dus voor de prachtige bouwputten waar de bus langs rijdt. Vandaag zag ik een poster opgeplakt die me nieuwsgierig maakte waar het heen gaat met de buurt.

De bijbehorende website blijkt vanavond niet erg spannend en instabiel op m'n Apple, maar er wordt wel een aardig serieus spel gepresenteerd: de Blob. Al lang geleden werd er enthousiast over gebuzzd, en probeerde ik het uit. Tijd voor een replay.

Als reuzesponsbal from outer space rol je door het Stationsgebied. Je zuigt kleuren op en verft (nieuwe) gebouwen. Da's alles, en genoeg. Een mooie manier om de buurt te verkennen; de spelvorm sluit naadloos aan bij de doelstelling. De opzet is niet pretentieus en het verhaal is lekker luchtig.

Voor een brede doelgroep is het spel gemakkelijk te snappen, en door de aanwijzingen is de instap laag. Had best beter gekund, met meer betekenisvolle details, meer ijkpunten en meer focus. Vooral normaal menselijk perspectief in plaats van vogelview had het effectiever gemaakt, maar ach... Misschien is het goed om de Blob te beoordelen vanuit het perspectief dat het door een groep studenten is gemaakt. Dat belooft nog veel!

zondag 12 augustus 2007

Automagisch

Na m’n geklaag over de hedendaagse keuzedruk, nu het omgekeerde: opgezadeld zitten met willekeurige toeval.

Wie open staat en erover nadenkt, kan er vaak veel moois in zien. De advertentiemachine creëert volautomatisch commercials. Bestaande marketingkreten en ‘zomaar’ Picasa-fotootjes worden opgeknipt en vemengd tot een (vaak) prachtig eindresultaat. Dat de makers van deze machine zelf uit de marketinghoek komen is af te lezen uit hun beschrijving: ‘artwork that explores how advertising uses and manipulates language’. Beetje opgezwollen, want zo nieuw lijkt me het principe niet. Ze zouden toch wel van het advertentiespel hebben gehoord? Of hebben deelgenomen aan creativiteitssessies met een 'forced fit' of zelfs willekeurige prikkelwoorden? Of het boek met alle antwoorden? Of de onnozele kracht van ‘Being There’?

Blijft toch boeien, de schoonheid van het toeval. Misschien is het na alle user generated content tijd voor een herkansing van automatically generated content? En misschien ga ik binnenkomende mails beantwoorden met een willekeurig spreekwoord.

woensdag 1 augustus 2007

Lang

Drie weken kunnen best lang duren, als je je best doet. In het zand van de Cote d' Azur in de 'Psychologie' gelezen waarom de tijd soms zo vlug gaat. Waarom de terugweg sneller gaat dan de heenweg bijvoorbeeld. Of waarom de tijd zo voortkruipt als je je verveelt of wacht. Leuk artikel met veel tips om de tijd te vertragen, maar uiteindelijk gaat zo'n vakantie natuurlijk toch veel te snel voorbij.

Hoelang-ie duurde? Halverwege raakte ik mijn scheermesjes kwijt in de douchecabines van de camping; zo heb ik als houvast in ieder geval de lengte van mijn baardharen.

zaterdag 7 juli 2007

Hallo en dag

Inderdaad trouwe lezers, ik maak er een potje van. Eerst is het hier op Joe-hoe wekenlang nagenoeg windstil omdat ik 'echt' te druk zou zijn, en dan glip ik met mijn dames op zomaarvakantie?

Tsja, zo is het wel ongeveer. Afgelopen weken was het Maccen in de maneschijn, laptobben in trein of bus; alle kieren dichtgeplamuurd met werk. Leuk werk, ik klaag niet, en bovendien is die overload ook grotendeels m’n eigen schuld:

1. De afgelopen maanden leiden nieuwe contacten snel tot offertes en concrete projecten. Da's de bedoeling natuurlijk ook, wel even wennen. Vaak kost het de nodige moeite voordat iedereen bij de klant overtuigd is van de noodzaak om iets nieuws (engs) te beginnen, dit uit te besteden, en dat ook nog voor een serieus budget. Zou de plotselinge rush bij Bright Alley en collurenten toeval zijn, of is dit nog maar het topje van de ijsberg? Er zijn natuurlijk allerlei drives aanwijsbaar die aandacht voor opleiden (en innovatieve vormen daarvan) stimuleren. Economische groei en vertrouwen, krappe arbeidsmarkt, maar ook groeiend besef dat de 'e-'voor learning nuttig, onontkoombaar of niet meer dan logisch is.

2. De drukte is ook mijn eigen schuld omdat ik bij die startende opdrachten betrokken blijf voelen en graag vliegende keep speel als er gaten dreigen te vallen. Ik organiseer workshops, doe wat vormgeving, werk concepten uit en ik ben projectleider bij vijf projecten. In vergelijking met het begin van dit jaar ben ik dus meer met de inhoud, en minder met pre-sales bezig. Bevalt ook prima. Fijn als m’n rol binnen Bright Alley langzaamaan wat uitkristalliseert.

3. Tenslotte maak ik me ook drukker dan strikt noodzakelijk is voor de opdracht. Zeker afgelopen weken vind ik de klussen zelf bijzonder interessant, en ook leerzaam: innovatieve concepten met breinbrekers die ook tot diep in de avond blijven boeien. Zo ben ik bezig met een aantal serious games die de wereld zullen schokken! Maar ja, voorlopig moet het nog even geheim bijven. En bovendien zijn ze ook nog niet af... :)

Maar goed, de belangrijke zaken: thuis gaat alles prima met de kleine en met de dikke dame. We gaan lekker samen kamperen, ergens niet tever weg en in de zon. Wel even schrikken dus toen ik vanavond de europese weersvoorspellingen zag voor komende week. Het opblaasbadje willen we deze keer niet gebruiken om droog te blijven in de tent!










(blij met nieuw fototoestel)

zaterdag 30 juni 2007

Kiespijn

Ik blogde al eerder dat ik niet altijd zo gelukkig word van keuzes. Als pre-puber schreef Sinterklaas me al 'Kiezen is moeilijk, kiezen doet pijn; het is niet fijn om een kiezer te zijn..." Sint zag dat keuze vrijheid kan zijn, maar kan ook een juk.

Dat ik in een super(-de-luxe)markt een kwartier kan aarzelen tussen honderden soorten muesli, allah. Maar die keuzevrijheid geldt ook bij broodbeleg, belabonnementen, pensioenbeleggingen, waterschapsverkiezingen, banen, en... gelukkig heb ik de vrouw van mijn leven al gevonden.

Jaren gelden las ik al psychologisch bewijs van nadelen van teveel keuzevrijheid: kost teveel energie, levert niets extra's op, leidt tot apathie, schuldgevoel en ontevredenheid. Maar het is toch leuk om het te horen vertellen. Professor Barry Schwartz slaat een speels-serieuze toon aan bij zijn lezing voor Google-medewerkers, en vertaalt de thematiek zelfs naar de praktijk van nieuwe media ontwerpers.













(met dank aan Inne)

woensdag 13 juni 2007

Open Elms

Ik knijp in mijn arm tot-ie blauw ziet, maar het lijkt toch echt echt. Het Britse E-learning WMB heeft een offer you can't refuse. Hun 'Open Elms' bevat:
- een Leer Management Systeem
- een Content Management Systeem
- een snelle ontwikkeltool voor eigen inhoud
- een uitgebreide bibliotheek materiaal

Dat alles voor de prijs van... helemaal niets, en helemaal open source. Ik heb de voorbeelden en voorwaarden bekeken, maar ik kan geen valstrik ontdekken. Nog even en je krijgt geld toe. Ik ga downloaden, en misschien zelfs toch nog euro's uitgeven. Aan het enige product dat wel geld kost: hun T-shirt.

donderdag 7 juni 2007

Bloeddorstig

‘k Ben een snelle Henkie, die niet veel geduld heeft om lang op iets te trainen. Niet door luiheid maar verveling. Daarom bevalt een generalistische rol me prima, en daarom speel ik graag simpele, snelle spelletjes. Maar wie serious gaming een beetje serieus neemt, duikt natuurlijk ook de omvangrijker spellen in. Omvangrijk in de zin van megabytes, tutorials en trainingsuren voordat je de high score betreedt.

America’s Army vond ik teveel van het goede, of eigenlijk van het slechte. Het legergroen past me gewoon niet. Re-mission is boeiender, ook omdat het fantasierijker is. Het is een soort serieuze shooter om jeugdige kankerpatiënten de strijd in hun lichaam beter te laten snappen: als nano-robot mag je allerlei gespuis wegblazen met allerlei wapens.










Het verhaal is duidelijk geïnspireerd op the Matrix en qua sfeer is het lekker donker: een voortwoekerend leger monsterachtige ‘bad guys’, heftige geluidseffecten en duizelingwekkende aderen en lymfeklieren. De graphics zelf zijn ‘zó 2002’ en bepaald niet state of the art, maar ik ben geen kniesoor.

Na drie tutorialrondes, waar bij mij het klamme zweet uitbarst, mag ik aan de missie van de wonderschone Dr West beginnen. Genadeloos word ik door kanker in de pan gehakt, maar gelukkig is er - voor mij dan – altijd een herkansing, een ‘re-mission’. Inderdaad lastig om te stoppen.










Toch gaat tijdens het geschiet de combinatie tussen gameplay en doel wringen:
- Waarom is het spel zo onpersoonlijk zonder avatars en (online) samenwerken?
- Om Re-mission spannend en speelbaar te maken is veel rompslomp gefantaseerd, van fantasiegeneesmiddelen tot microcommunicatiepalen. Is dat voor de doelgroep afleidend of zelfs wel misleidend?
- Is de omvang van het spel, zowel gametijd als ontwikkelbudget, wel in balans met de leerdoelen?
- Het secundaire doel, om kankerpatientjes te laten ontspannen met een motiverende game, lijkt me wat geforceerd: kunnen ze niet beter bestaande games spelen?

Maar goed, nu even schieten!

zondag 3 juni 2007

SpaceCute

Het is me een doorn in het oog dat visuele aspecten van e-learning in de praktijk soms te weinig aandacht krijgen. Als mogelijke oorzaken van zijn beperkte bandbreedte of cultuurdrempels bij opdrachtgever of doelgroep afgelopen jaren wel afgevallen. Wat overblijft is beperkte vaardigheden, tools en budget. Daarom zoek ik naar nieuwe mogelijkheden om slimmer en efficienter met plaatjes en animaties om te gaan, intern (1, 2, 3) of op het web (1, 2, 3, 4).

Daniel Cook heeft SpaceCute bedacht, een flexibele visuele taal voor games. Een soort legoblokjes met een 3d-gevoel, maar eigenlijk plat. De gedachte erachter is dat ontwikkelaars zich minder hoeven te focussen op glimmertjes en pixels, en zich meer kunnen richten op de inhoud van het verhaal en het spel zelf. Hij moedigt aan om vooral te experimenteren en spelletjes te maken met zijn legoblokjes, en dat gebeurt volop!

zondag 27 mei 2007

Bananenrepubliek

'k Ben een flinke fruitfan, en vooral een bananenman. 's Ochtends om zeven uur laat ik thuis een fruitsalade achter, en ontbijt vervolgens ook zelf in de treincoupe met een fruitje. Gek dat zoiets lekkers ook gezond kan zijn, en ook verantwoord. Dat peperde Chiquita me in, op een aardige, speelse manier.

Hun bananenspel gaat niet alleen over het investeren in en verdienen met bananen, maar vooral over de omgang met arbeiders, milieu en samenleving. Je scoort punten, en kan zelfs een snoepreisje winnen, maar leert ondertussen veel over het locale ecosysteem, recycling van plastic en bouwen van woningen voor werknemers. Veel aspecten worden belicht, behalve helaas de eindgebruiker: ik had zelf ook graag een figurantenrolletje gekregen.

Het publicitaire en didactische doel gaan prima samen. Het spel ziet er kleurrijk uit, went snel, en blijft best even leuk. Goed gemaakt door het Antwerpse These Days. Als de respectmeter tot het nulpunt daalt is het game over, maar gelukkig krijg je ook inhoudelijke feedback waar het misging. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld het veelgeprezen McDonaldsspel.

Gek dat Chiquita het spel niet wereldwijd inzet, maar beperkt tot vier Europese landen. Misschien zijn we proefkonijnen hier? Maakt niet uit, smullen!

No Museum

Afgelopen week een bezoek gebracht aan het Industrion in Kerkrade. Industrion laat z'n naam altijd prominent volgen door 'No Museum'. Klinkt goed, maar wat is het dat wel? De vers geopende tentoonstelling 'Games' was een mooie gelegenheid om dat te ervaren. M'n verwachtingen waren nogal hooggespannen toen ik las dat tentoonstelling 'Games' was opgezet als groot spel om zelf te spelen en ervaren. Vijf vaardigheidszones kwamen daarbij aan bod: ‘Strategie & Tactiek’, ‘Reactie & Crisis management’, ‘Communicatie & Interactie’, ‘Teamwork & Samenwerken’ en ‘Creativiteit & Innovatie’.

Vergeleken met NeMo of de Media Experience bleek Industrion nogal klein, en bovendien volgestopt met industriële museumstukken. De stoommachines en kolenmijn-prullaria waren nu aangevuld met oude en nieuwe spellen: van Go, via Monopoly, Pong en C64 tot recentere gamereleases. Een aantal spellen waren niet ingelijst, maar daadwerkelijk te spelen. Bezoekende schoolklassen waren daar al druk mee bezig geweest, want er was al flink wat gesloopt.

Ikzelf, uiteraard aangezien als suppoost, kon vragen over speelwijze of bedoeling niet beantwoorden. Context of introducties vermeed het Industrion zoveel mogelijk. MIsschien kwam daar het 'No Museum' vandaan? De game-achtige opzet van de tentoonstelling beperkte zich tot ganzebordletters op de grond en een quizje over spelvoorkeur. Verder is mij geen interactie, duiding, rode lijn of visie opgevallen.
Charmant en lief toch, dit 'Museum'.

vrijdag 18 mei 2007

zondag 13 mei 2007

Afrikaanse didactor

Hoe ingewikkeld kan het nou eigenlijk zijn om een Afrikaans landje te leiden? Test je hoogmoed 'ns en sta virtueel aan het roer.

Geen stammenstrijd, kennisgebrek, corrupte ambtenarij of andere onneembare hindernissen hier, maar slechts een wetenschappelijk ontwikkeld economisch model. Je mag zelf aan het roer van een van de vijf gemodelleerde Afrikaanse landen. Ronde na ronde zie je allerlei tabbladen vol cijfers verschijnen, die je zelf weer mag bijsturen. Ziet er absoluut indrukwekkend uit, maar leert het een gebruiker als mij ook iets?

Zonder toelichting en voorkennis blijkt het jongleren met zo’n berg parameters al snel te complex. Het is erg lastig om de causale verbanden te achterhalen. 't Komt omdat de thematiek niet helder wordt ingeleid of resultaten toegelicht. Ook is de interface voor een leek als ik ben wat te gelaagd en hermetisch.

Naast nederigheid leert de simulatie ook weer het belang van visualisatie. Althans, voor mij is het ontbreken daarvan een belangrijke drempel voor overzicht in de cijferbrei. En het beperkt ook m'n betrokkenheid. Nu blijven het alleen maar cijfertjes en blijft het voor mijn gevoel toch ver van m'n bed.

donderdag 10 mei 2007

Pensioengat

Vandaag schreeuwt een groot krantenartikel dat de belangstelling voor pensioeninformatie toeneemt onder jongeren. Vooral internet fungeert als informatiebron, beweert althans Pensioenkijker.nl:) Op die site eindeloze en zouteloze teksten over zaken als 'gematigde eindloonregeling'. Ik heb er kennelijk geen aanleg voor, want het ontglipt me weer, ondanks herhaalde uitleg door financiele adviseurs.

Tijdens hun praatjes dacht ik elke keer ook dat het veel beeldender kon, met animaties en interactiviteit en zo. En niet alleen pesioengedoe, maar ook hypotheekvormen, fiscale concepten en andere financieel gedoe. Daarom keek ik reikhalzend uit naar Aegons aangekondigde e-learning over pensioenen. Ik had me ruim voor de lancering aangemeld en stond te popelend en huppelend klaar.

Om kort te gaan: drama in elk opzicht. Geen plaatje, geen greintje. Er is vast van alles misgelopen in de ontwikkeling bij Aegon en Dijdidakt, maar ik krijg zelfs geen zin om het hier inhoudelijk te bespreken. Moeilijk voorstelbaar dat iemand hier ook maar iets van leert. Behalve dan dat e-learning inderdaad dus toch een loze hype is. Gelukkig heb ik meer verstand van verzekeringen...

woensdag 9 mei 2007

Hulpbeul

Niks fijners dan een beloning na een zware opgave. Na een Elfstedentocht een trooffee met koninginnekus, een kruisje, een erwtensoepje, of op zijn minst een schouderklopje. Zo’n beloning kan echter ook té groot zijn, merkte ik.

Laatst was Jannes bloed verdacht en moest ze geprikt worden. Op een pappadag trokken we naar het prikcentrum om een paar buisjes te laten vullen bij de vamppleegster. Hoewel ikzelf jaren bloeddonor ben geweest, ben ik geen held. Als peuter viel ik zelfs flauw. Gelukkig is dat niet erfelijk en Janne hield zich heldhaftig als altijd.

Na afloop vroeg de assistent Jannes naam en vulde die in op een heus ‘prikdiploma’. Niet erg persoonlijk, en Janne was meer geintereseerd in het beloofde ijsje, maar toch aardig. Minder aardig vond ik het welgemeende compliment voor mij: "Nou meneer, u heeft het ook prima gedaan hoor!" Zo zichtbaar was het toch niet dat ik slecht in mijn rol paste als zwetende hulpbeul?

Goed voornemen dus om ook bij e-learning af te zien van mierzoete lof, en te keizen voor een welgemeendere of zelfs skeptisch/cynische toon.

woensdag 2 mei 2007

Snoepreisje

Vandaag in Brussel geweest, bij de toekomstige eigenaar van ABN Amro. Heerlijk kunnen wapperen, zowel met het hoofd (breinbrekers rond mifid) als met de handen (flashvingers). Daardoor helaas niet gelukt om ook wat van het culinaire Brussel te genieten. Misschien dat ik morgen de kans heb om een wafel mee te grissen voordat ik op de trein stap.

dinsdag 1 mei 2007

Meubilair verplaatst

Over een interne verhuizing moet ik niet dramatisch doen:
- M'n fijne collega-consultants verhuizen mee en onze club dijt uit
- Ik zat nog maar vier maanden op die mooie hoekkamer
- Over een jaartje zitten we met de andere Conclusion werkmaatschappijen in de flat naast Galgenwaard
Maar toch, de indroeve gezichten van ervaren collega's bij het afscheid uit hun vertrouwde kamer laat me niet koud... Enfin, het meubilair is inmiddels toch verplaatst:)

maandag 30 april 2007

Uit je dak (2)

De plannen voor ons nieuwe dakterras aan de singel kristalliseren langzaamaan uit. Onder leiding van Rene Onsia proberen we betaalbaarheid, toegankelijkheid, onderhoudbaarheid te koppelen aan gebruiksplezier. We komen uit op een vrij strakke oplossing en broeden meer op 'details' als materiaal, constructie, groen, keukentje en reling met bierglasuitsparingen. Wie red ons?

zondag 29 april 2007

Element

Wie voelt dat teksten tekort schieten om een verhaal over te brengen heeft hier een aardige inspiratiebron een periodiek systeem van visualisatievormen. Het schematiseert en inspireert met een overzicht van allerlei metaforen en schema's. Met het oog op 'visuele geletterdheid' is ontwikkeld door de Zwitserse universiteit van Lugano.

Dit periodiek systeem oogt vooral lollig, maar er ligt een stapel wetenschappelijk onderzoek aan ten grondslag. Bij de bijbehorende online colleges, maar ik knap dan toch een beetje af op het Duitse accent, slome tempo en het gebrek aan visuele stimuli...

vrijdag 27 april 2007

Onsje meer

Over e-learning kun je dikke en peperdure analyses schrijven, dat weten de mensen bij Brandon Hall als geen ander. Voor een eenvoudig boekje over 'low cost' e-learning rekenen ze zonder blozen 500 dollar. Nu hebben ze een aardig beginnersboekje gemaakt, dat gratis te downloaden is.

Beetje Amerikaans maar gebaseerd op aardige vragen. Soms met aardige antwoorden. Zoals op de meest platgetreden vraag 'hoeveel kost e-learning?' (Trouwens: ooit iemand horen vragen hoe duur een auto is?)

Op basis van hun (markt)research volgt een concreet bedrag voor het ontwikkelen van een uurtje e-learning:
- 34 uur voor iets powerpoint-achtigs
- 220 uur voor iets standaards (wat vragen, beetje interactiviteit, snufje geluid en video)
- 345 uur voor iets op nette uitgeverskwaliteit
- 750 uur voor heftige simulaties en zo

Ik heb heel andere rekenregels in mijn hoofd, maar eigenlijk lijkt het wel te kloppen. Mag het een onsje meer zijn?

woensdag 25 april 2007

Udutu

Om e-riks e-learning e-vangelie te verspreiden zijn alle middelen geoorloofd. Vooral laagdrempelige visualisatie- en auteurstool. 's Avonds experimenteer ik daarom wel 'ns wat. Naast heet eerder besproken eXe en Xerte nu met Udutu. Udu-hoe? Een bizarre naam die een beetje ruikt naar de Ubuntu-ideologie. De tool is echter niet open source of gratis.

Wel interssant toch, omdat de tool laagdrempelig én flexibel is. Er is een ruime voorraad aan interactiemiddelen, grafische aanpassingsmogelijkheden en allerlei mogelijkheden voor slimme input, verwerking, en export. Alles vrij intuitief en online. Een eigen cursus als SCORM publiceren, online en lokaal, is een fluitje van een cent. Nou ja, van een stuiver. De avonden en m'n geduld zijn te kort om veel inhoudelijks op te bouwen, maar ik blijf enthousiast.

Jammer trouwens dat de online training over Udutu zelf erg flauw en passief is. Wat inspirerender voorbeelden waren overtuigend geweest. Het enige geavanceerde van deze training is hoe de voiceover de naam van het product uitspreekt zonder te struikelen of te gniffelen.