From Russia with Love

Jane Hart adviseerde me een nieuwe gratis auteursomgeving voor het maken van e-learning. Destijds was ik al aardig enthiousiast over eXe, maar dit CourseLab ligt voor mijn gevoel toch een straatlengte voor.

Het programma is in Rusland ontwikkeld, maar straalt - op een verdwaald woordje 'текст' na- bepaald geen oostblokkige grauwheid uit. Het lijkt grafisch en qua structuur op applicaties als PowerPoint. Overzichtelijk, met vensters voor course, slides, timeline en frames. Veel functionaliteiten en mogelijkheden voor interactie, simulatie, scorm en scripting. Een aantal functies heb ik zelfs bij andere, commerciele auteursomgevingen niet eerder gezien. Alles is tot flinke diepte instelbaar, en ik moet me even in de wang knijpen bij het besef dat dit moois gewoon freeware is. En, te oordelen aan het online forum ook nog eens goed ondersteund.

Zit er geen enkele adder onder het gras? De enige die ik kan ontdekken is dat een paar luxe-functionaliteiten, zoals directe import vanuit Powerpoint, tegen (beperkte) meerkosten aangeschaft moeten worden. Beetje flauw, aangezien CourseLab zich profileert als 100% gratis, maar geen echte belemmering om te genieten van het moois. Komt dat zien!

Nog niet

Deze zomer kon Christine haar prachtige buik niet buiten de deur steken, of voorbijgangers begonnen te vragen of ze nog niet was uitgerekend. Lief bedoeld allemaal, maar ook een beetje irritant soms; niet leuk om halverwege geconfronteerd te worden dat je nog zware maanden te gaan hebt.

De afgelopen weken herken ik dat gevoel: voortdurend vragen collega's, vrienden en klanten hoe het ermee gaat. Ik stamel bedremmeld zoiets als: "Eh goed hoor, hoe bedoel je eigenlijk, welk project?" De vragenstellers denken dat ik een geintje maak en vragen door. Of ik mijn telefoon wel aan heb. Of wat ik in hemelsnaam nog op kantor doe, op een uur afstand van huis. Of de beeb inmiddels nou toch eindelijk niet eens een keertje gehaald moet worden.

In het begin verzekerde ik wat Christine en haar paramedische ondersteuning mij verzekerden: dat het veel te vroeg zou komen. Inmiddels kan ik dat, ruim in de blessuretijd, niet meer volhouden. Nog niet, ik hou jullie op de hoogte!

Hmmm...

"We're all hypocrites" zingt Riverman zoetsappig, en ik hum lekker mee. Lekker muzakje, maar het duurt niet lang voordat het bijbehorende GreenPlanetGame me uit m'n hum brengt. Het onderwerp gaat me aan het hart, maar van dit met groot trompetgeschal aangekondigde spel, sponsored by Starbucks, verwacht ik echt meer. Veel meer.

Het is niet leuk, niet mooi, niet spannend, niet geloofwaardig, niet leerzaam, niet overtuigend en niet authentiek. Neem dat nou maar gewoon aan, en ga vooral niet zelf chagrijnig worden bij het uitproberen. De 'speler' mag over een kaartje dwalen op zoek naar een van de hoogtepunten:
- een zoekplaatje waar je informatie ongelezen weg moet klikken,
- een racespel waar je zacht moet rijden,
- struikgewas dat je in een park mag kwakken, of
- een gesprekssimulatie met een slappe burgemeester

Volgens een collega is het "ernstig slecht en hooguit leuk voor Amerikaanse cubicle-bewoners die met een Fiat naar hun werk gaan en nu virtueel een Hummer mogen". Ik beperk me tot "hmmm..."

Thuis best

Een paar keer per maand gaan Janne en ik naar de dierentuin. Diergaarde Blijdorp uiteraard, bij ons op de hoek. We hebben een abonnement en de portier kent ons. Janne kent op haar beurt een hele stoet beesten bij naam. Niet alleen classics als olifanten, bokito en giraffen, maar ook exotischer beesten als roggen en okapi's. Sinds afgelopen vrijdag hebben ook de stokstaartjes een apart plekje: bij het liefdevol aanreiken van een grasje beten ze in haar vinger.

Blijdorp is prachtig, maar ondanks alle natuureducatie en fokprogramma's blijft het natuurlijk gewoon apies kijken. Janne dirigeert me vanuit haar rugzak naar haar hoogtepunten. Net zoals in mijn eigen jeugd blijven dat een ijsje en de speeltuin. Het ijsje is nog steeds een raket, de speeltuin is inmiddels ge-upgrade met een 14 meter hoge 'glijbaan des doods', waar Jannes oom laatst zijn enkel brak.












Inmiddels is mijn eigen hoogtepunt een nieuw hoekje met trekvogels in een Hollandsche minipolder. Prachtig aangelegd en -van dichtbij- prachtige vogels. Vooral magisch om zoiets vertrouwds terug te zien tussen de jungle en savanne.

Wakker

De kracht van spelervaring is niet te onderschatten. Ik volg het nieuws redelijk, lees over achtergronden van noord-zuid ontwikkeling en heb zelfs een paar maanden in het zuiden gewerkt. Toch had ik een spel nodig om wakker te schrikken.

"3rd World Farmer" is een recht-door-zee spel: je bent een boer in de derde wereld. Met je gezinnetje bewerk je samen de grond rondom je huis. Je kunt zaaien en oogsten, gereedschap kopen, putten slaan, bijscholen, uithuwelijken, zwanger worden, naar de grote stad afzakken, ziek worden, of juist beter. Doel is een lang en gelukkig leven, samen. Logisch, wie wil dat nou niet?










Ik begon vol goede moed, afstandelijk beredenerend wat een slimme tactiek zou zijn: investeren of risico spreiden lijken me op de goede weg te helpen, maar al gauw slaat de frustratie toe. In de vorm van natuurgeweld, diefstal en andere ellende. Verbeten probeer ik te redden wat er te redden is, maar langzaam zie ik mijn gezin ziek worden. Het wordt alleen getoond als teruglopende meters, maar doet pijn zat. Zelfs als ik met natte handen mijn dochter 'verkoop' redden we het niet.

De frustratie stijgt bij nieuwe pogingen, en zeker als ik de ranglijst met high scores bekijk. Hoe hebben zij het wel gered en ik niet? Als ik chemisch afval in mijn achtertuin accepteer en meewerk met militaire milities overleeft mijn gezin het een paar jaar langer, maar het blijft oneerlijk. Als ik in bed kruip zit grom ik nog over zoveel onrecht.









Mooi dat je zoveel kan beleven. En dat terwijl er op het scherm nagenoeg niets gebeurt. De poppetjes staan naast elkaar. Te staan. Het vermijden van details kan het inlevingsvermogen stimuleren. Hoewel, het toevoegen van wat geluid en kleine effecten had het geheel nog wat opslorpender kunnen maken.

Een mooi project van de Universitiet van Kopenhagen. Het ontbreken van een vervolgstap waar die geëngageerde spelers kunnen zetten lijkt een gemiste kans. Een sprankje hoop had het sowieso minder grimmig gemaakt, en voor een bredere groep aantrekkelijker. Uitkijken dat het niet preken voor eigen parochie wordt. Misschien nog iets aankleden als gave game en juist commercieel verkopen?

Nat

M'n opleiding aan de TU Delft was best technisch, met snijkanten van baggeremmers, laspractica en hallucinerende wiskunde, maar er was ook voldoende ruimte voor bedrijfskunde, ergonomie en vormgeving. In het verlengde van een vakje aquarellen vier ik met een groepje tudiegenoten nog jaarlijks een 'schetsweekeinde'. We strijken neer op een pittoresque plek en nemen baret en schetsblok ter hand. Een enkele keer verkopen we zelfs wat aan een passant, maar het gaat vooral om pretentieloos creatief bezig zijn met elkaar.

Afgelopen jaren gingen we naar mooie dorpjes, kastelen of zelfs Parijs, dit jaar verregenden we op de Veluwe. De paddestoelen stonden er goed bij.










De gebruikelijk manier om kou, ellende en nattigheid op de camping te bestrijden werkte prima: lekker barbecuen met een wijntje, vegoballen en een dikke trui. Onder een partytent natuurlijk. Wonderlijk hoe het kletsnatte hout uiteindelijk toch nog vlam vatte. Ook wonderlijk hoe lang we mochten aanklooien onder de partytent voordat de campingbaas ons terecht kwam wijzen en naar bed stuurde.










Uiteindelijk lukte het op het laatste nippertje toch weer om een paar schetsen te maken, vooral als smoes voor het thuisfront om volgend jaar weer een weekeindje weg te mogen...

Tijdreis

We zijn drie keer zo oud als toen we elkaar voor het laatst zagen in 1982. Best spannend, om m'n klasgenootjes van de lagere school weer eens te zien. Van tevoren had ik gedroomd dat ik niemand zou herkennen.










Ikzelf zou mij nu niet meer herkennen, denk ik. Dagelijks vallen haren, rijpen rimpels en word ik ook van binnen meer mezelf. En andersom, herken ik dat knaapje van de klassefoto nog wel? Bovenin m'n ouderlijk huis is nog een stoffig 'Erik-museum': m'n oude kamer met speelgoed, boeken, briefjes en allerlei snouvenirs van vroeger. Geen verhuizing, schaamte, houtworm of voorjaarsschoonmaak heeft die mini-tijdmachine aangetast. Sommige blaadjes zeggen me niets meer. Die kunnen eigenlijk wel weg, want wie gaan ze ooit nog wat vertellen?

Gelukkig roepen andere nog veel wrange of warme herinneringen op. Bíjna onvergetelijke, schijnbaar onbetekenende verhalen. Verhalen die mij mezelf hebben gemaakt, en de klasgenoten ook een beetje zichzelf.

Enfin, op de reünie bleken de klasgenootjes gelukkig zéér herkenbaar, ook al waren sommigen helemaal ontpopt: de lange en verlegen Irene bijvoorbeeld had het geweldige initiatief genomen en voerde het hoogste woord. Na een bezoek aan het inmiddels ineengekrompen schoolgebouwtje stond samen doorzakken op het programma.












Toch wel verrassend:
- Hoeveel leuker, pittiger en wijzer iedereen is...
- Om zo eens een eerlijke doorsnede van de samenleving te zien...
- Hoeveel op school verandert, behalve de 'meesters' zelf dan...
- Dat iedereen meer blijkt te herinneren dan vermoed, terwijl die herinneringen soms ook niet blijkt te stroken of kloppen...
- Dat velen wat wrang terugkeken op de tijd toen ze 'zichzelf' nog niet konden zijn; alles wordt gelukkig beter (of we beleven het zo)...

Aan het einde van de avond alweer tijd voor een nieuw afscheid; Glp, tot over 25 jaar weer?