Brave bus

Voordat ik ben uitgekeken op de kleuren van de blaadjes en de zonsondergang is de bus al gearriveerd. De vriendelijke chauffeur verwelkomt ons met een glimlach en gebaar. Hij helpt de oma voor me die onhandig rommelt met muntjes en pakt het benodigde kleingeld uit haar portomonnee.

Voor mij is er een mooi plekje over, tegenover een tienermoeder met twee jongens. Terwijl ik flirt met de jongste, die nog niet half zo oud als Janne is, roept de oudste voortdurend 'rijden!'. De moeder probeert wat te sussen, maar de chauffeur grijpt al via de microfoon in: 'Ja sorry hoor, we kunnen nog niet verder want we staan voor het rode stoplicht te wachten: kijk maar!'

Ook volgende hordes op de weg (omleidingen, verkeerslichten, wegopbrekingen) worden keurig genomen en becommentarieerd. Uitstappende passagiers worden uitbundig nagezwaaid. Zo kan het dus ook, en ik denk aan de keren dat gefrustreerde Amsterdamse chauffeurs me hadden genegeerd of geschoffeerd.

Wageningen rules, maar ik mis wel mooi mijn trein.

Stressneus

Met grote spijt hoor ik dat m'n opvolging bij Cirquest nog steeds niet rond is. Terwijl het toch zulke leuke collega's zijn. Naar verluid is inmiddels ook de stressneus al gebruikt. Hieronder kun je de werking nog eens uitgelegd zien door op de rode neus te klikken...

Schnabbel

Naast mijn gewone saaie werk heb ik ook wat schnabbels: naast secretaris van de bewonersvereniging en werkveldcommissielid Human Technology ben ik ook afstudeerbegeleider van Caspar. Na een zeer bewogen (en lahang) project studeerde hij af op mijn oude Delftse faculteit Industrieel Ontwerpen.

Aardig om het drukke gebouw, de gemummificeerde docenten en vooral de stralende Caspar te zien. Terecht was hij trots dat hij de e-learning-demo voor Philips Medical uiteindelijk tot een prima eind had gebracht. Op zijn shirt stond 'be prepared for the future', en die toekomst straalt hem tegemoet: whoe-hoe!

Kijkcijfers

Oei, de kijkcijfers (zie onder) nemen een dramatische wending. Logisch, want ik schrijf al een week niet meer, en hooguit over thuis. Terecht wordt ik toegebromd: "Vertel toch eens wat over je werk!"

Beetje lastig. Niet eens omdat het inhoudelijk geheim is, maar omdat ik zit te broeden met een 'onaf' verhaal in mijn hoofd. Aan de ene kant gaat alles in de lopende projecten prima: in Utrecht kan ik mijn onderwijskundige ei lekker kwijt bij de Belastingdienst, en ook in Wageningen kan ik m'n nut prima bewijzen. Ik ben echter vooral overgestapt om mijn steentje bij te dragen aan de innovativiteit van Stoas*), en dat vind ik toch erg lastig, zeker in de rol die ik nu heb (of neem).

Natuurlijk onderneem ik wel van alles, van het starten van een inhoudelijk blogje tot het bespreken van m'n actieplan met de directeur, maar... naar mijn ongeduldige smaak gaat het op dit vlak toch niet lekker. Willen m'n Stoas-collega's echt 'degelijke lefgozers' zijn? En hoe word je wat je wilt? Moet ik mijn nek meer uitsteken, of juist even rustig wennen aan onze bestaande succesformules? Kan ik nieuwigheden uitdenken en collega's enthousiastmeren door interne projectjes? Of kun je dat niet op bestelling afdwingen en moet ik de ware innovatie juist diep opdelven in langlopende (klant)projecten?

*) Vorige maand vertelde ik al dat we zo'n degelijk imago hebben dat we soms worden getypeerd als 'Stof-as'.

City Safari

Hoewel ik geboren en getogen Rotterdammert ben, heb ik deze zaterdag de stad weer wat beter leren kennen. Christine, Janne en ik hebben eindelijk de City Safari verzilverd die we als cadeau van Tornak hadden gekregen. Het was geweldig: een iraans thee(waterpijp)huis, een moskee die onlangs tot rotterdams mooiste gebouw was verkozen en een levendig kunstatelier in een oud bovenhuis.
De kleine held redde het laatste onderdeel van het overvolle programma niet: de avond ervoor waren we door 2,5 uur NS-vertraging pas om half twaalf thuis...

Jongs

Op één van de vele Utrechtse Belastingdienstdagjes vandaag groot nieuws: na anderhalve maand mag ik inloggen in het systeem. Ik heb zelfs een officieel mailadres en sta tussen de tigduizend medewerkers als een van de Jongs.

Hoewel er juridisch, bestuurlijk en organisatorisch nog veel onduidelijk is, krijg ik er toch steeds meer vat op. Op de startopleiding rond de invoering van de Authorised Economic Operators in het kader van de Veiligheidswijziging in het Toepassingsverordening Communautair Douanewetboek dus :)

Na het zuur (inwroeten en afkaderen) het zoet (globaal ontwerp en voorbeeldschermen). Altjd leuk om complimenten te krijgen ook, maar als gepolst wordt of ik op termijn een toekomst binnen de Belastingdienst ambieer ben ik toch tamelijk resoluut...

Winkelvoeten *)

Vandaag op de Performa-beurs gestaan. Goed voor het 'wij'-gevoel, goed om producten en collega's beter te leren kennen, en een paar goede gesprekken met potentiële klanten... Maar toch persoonlijk toch geen GOED gevoel. Te weinig bezoekers, te veel gehang, wat duurt zo'n dag lang, kan ik niet wat nuttigers doen? Wel een goed gevoel om achteraf even lekker te borrelen, zittend.

*) Volgens mijn Christine, uit middenstandersfamilie, is dit de vakterm voor dikke, kleffe, moeie voeten aan het einde van een dag (achter de kassa) staan. Niet echt een hit bij Google...

Run Forest Run

In Amsterdam kennen ze me ongetwijfeld nog. NIet als die geniale e-learnkoning. Nee, ik was de hijgende dwaas bijna dagelijks met volle rugzak naar de bus holde. Niet voor de conditie, maar omdat ik voortdurend een allerlaatste klusje belangrijker vond dan tijdig vertrekken. Ik haalde de bus altijd, en klapte daar al snel weer de klep van de laptop open.

In Wageningen is zo ongeveer alles anders, van processtappen tot sfeer, maar dat ene blijft gelijk: ik vertrek ook hier weer op het laatste nippertje en draaf door het Agro Business Park. Is dat nou goed of juist slecht nieuws?

Eksenbal

Sebastiaan, Joachim, Ester, Mieke, Eugenie, Daniella, Diane, Volkan, JeroenH, Berna, JeroenS, Lenny, Naima, Susanne, Michel, Christiaan, Jeroen Z, Karen, Lilian, Miranda, Christine, Corinna, Reinier, Sandra... in m'n dynamische tijd in Amsterdam heeft Cirquest veel collega's versleten. Afgelopen november kwamen ze voor het laatst bijeen (zie foto van het 'Eksenbal'), dus hoog tijd voor een nieuwe versie, precies een jaar later: vrijdag 10 oktober 17:30 uur in cafe Cuba!








(klik voor vergroting)

Tranen met duiven

Tranen over de ramen, de herfstblues slaat ongenadig toe. Deze pappa-vrijdag geen park, speeltuin of bos, maar warm binnen bij neefjes en zus in Barendrecht. Plots klopt de natuur toch aan: bonk tegen het raam en een verenregen. Een dode duif ligt beneden. Hij blijkt niet (zoals dat poetische roodborstje) tegen het raam te hebben getikt. De brute moordenaar kijkt vanaf het schuurtje aan de overkant op z'n gemiste lunch. Janne koert 'bogol' maar -meelezende ornithologen- wat is dit voor beest?

Geweigerd

Er klopt iets niet met mijn blogje. Ik beoog een vrij genuanceerd inkijkje te geven, hoe bitter-zoet belevenissen soms ook zijn. Kennelijk ziet een enkele blogbezoeker het echter toch als podium voor achterklap of natrap: ik ontving een beklad portret van oud-collega Evelyn. Anoniem, maar waarschijnlijk van Lord Voldermore of een andere collega. Bedankt voor de input, maar bespreek die frustraties liever met de direct betrokkene of je psychiater. Dat soort troep ga ik hier dus niet plaatsen!





(nou ja, een keertje dan)

Van de kaart

Het heeft even geduurd, maar ik sta weer op de kaart. Roept wel allerlei vragen op, als ik ze zo naast elkaar zie liggen. Ben ik mijn ingenieurschap ontgroeid? Bellen er echt meer Stoas-klanten uit het buitenland? Waarom is het nieuwe kaartje een stuk groter? Zijn dat echt drie korenaren daar boven dat Boeren-Business-park? En wat lopen die drie daar aan de linkerkant te wapperen?







(klik voor vergroting)

Hitchcock-violen

Het weekeinde zit vol kleine avontuurtjes: bezoekjes, boodschapjes, speeltuintjes, restaurantjes (Parkheuvel)... Soms wordt zo'n avontuurje echter ineens reusachtig. Vrijdag me met Janne naar binnen gepropt bij de dwaze dagen van de Bijenkorf. Was nog wel te doen met mijn dame op de schouder. Naar de kassa glippen lukte ook nog, maar net toen ik even niet oplette was Janne 'm gesmeerd. Op topsnelheid op kniehoogte was ze snel uit beeld. Het zweet brak me uit, en ik rende roepend heen en weer. Ik hoorde de Hitchcock-violen gieren in mijn oor: wiek-WIEK!

Achteraf duurde het maar een paar minuten voordat dochterlief terecht was bij een andere kassajuffrouw: die had direct een snoepje en een kek handtasje klaarliggen als dank voor het deserteren...









(soundtrack bij illustratie)

Gegeven paarden

Een kasteelweekeinde naar keuze was het mooie afscheidscadeau van Cirquest. Lastig om de bestemming te kiezen, want deze herfst zit al veel vol. Maar het is gelukt: het wordt kasteel Rhederoord. Met Christine zal ik de hangbrug ophalen en om bij een romantisch glaasje wijn terug te kijken op vijf mooie tropenjaren.

Enne... ik had eerder al geblogd over het cadeau van buurbedrijf Tornak: een geheime citysafari...