Met oud-collega's van Cirquest blijven we af en toe contact houden, onder het motto 'Eksenbal'. Heerlijk om oude verhalen nog eens op te halen, en te zien hoe iedereen is uitgewaaierd om meer z'n eigen ding te gaan doen. Op donderdag 12 april zien we elkaar weer, deze keer zelfs meet een surprise-guest uit Canada. We gaan nou eens niet naar ons 'vaste' cafe Cuba, maar hebben het snode plan om wat rond te varen, ijs en weder dienende natuurlijk. 
Het wegblazen van ons Rotterdamse dakterras hebben we maar als kans gezien om wat mooiers te bedenken. Mooier en handiger en degelijker. Wie weet dat het ons nog lukt om er deze zomer van te genieten. Beste stuurlui aan wal, kunnen jullie 'ns kiritsch of creatief meedenken met onze ideetjes?
Die irri afko's ook. ELO klinkt voor e-learners als Elektronische LeerOmgeving, maar de wereld is groter. Het kan staan voor Electric Light Orchestra of de achternaam van schaker Árpád Emrick Élő. Een e-overheidportal noemt de Elektronische Overheid zo, vandaar dat ze 'ELO City' maakten.
Op het eerste oog lijkt het een spel, maar al snel blijkt het een dossier praktijkvoorbeelden. Geen gebruiksinteractie en nauwelijks bedieningsmogelijkheden. De basismetafoor wordt karig gebruikt, en onderliggende informatiestromen worden niet zichtbaar. Veel stijlbreuk in de applicatie. En tòch vind ik het wel iets hebben. Minder muf dan een stapel papier. Een geluidslandschap benadrukt subtiel wat sfeer en accenten. Slim hoe ze met foto's, bijschriften en een fotoshopfilter een snelle en flexibele stijl neerzetten. Dat de productie desondanks nog best wat voeten in de aarde heeft merk je vooral aan kleine slordigheden en foutjes... 
You don't know Jack? Nee, tot m'n schande. Want volgens producent Jellyvision is deze triviaquiz een van de succesvolste computergames aller tijden. Afgelopen tien jaar miljoenen malen verkocht, en ruim vijftig keer gelouwerd met grote gameprijzen. Het cd-spel is omgezet in 'n TV-serie en een online variant. De leerdoelen zijn nul, en het niveau van de vragen nog minder. Valt er misschien toch iets van te leren? Hoe kunnen we muliplechoise vragen boeiender maken?
Volgens de makers uit Chicago schuilt het geheim in hun techniek 'Interactive Conversation Interface'. Volgens gebruikers meer in de sarcastische humor en gekte: vette voiceovers, geluiseffecten en graphics creeren een verhaal en sfeer op zichzelf, los van de inhoud. Tijd voor een extra snufje lef bij het vormgeven van e-learning? Misschien wel, maar zoals altijd blijft de inhoud het belangrijkst. Wie wil er nou niet weten of Bananamania een potloodkleur of sexfilm is?
De lente begint nu toch wel te kriebelen. En dan bedoel ik niet alleen de muggen die 's nachts om m'n hoofd dansen. Het kriekende licht bij het opstaan, de swingende krokussen en narcissen op de singel, en het romantisch panorama uit het treinraam.
Mede daarom broeden we dit jaarvrij vroeg op vakantieplannen - voor ons doen dan :) We smeden plannen voor een 'exotische' vakantiebestemming, maar ook voor een geheel herzien dakterras thuis. Met uitkijktoren, pergola, en versteviging tegen de grote boze wolf...
Even een break in de Rai. 'k Ben voorbereidingen aan het treffen voor de HRM-live. 'n Heksenketel. Overal ronkende heftrucks, ratelende karren en schreeuwende mannen in stoere werkkleding. De stands nog volop in aanbouw: iedereen gebukt of gestrekt aan het zwoegen, of juist met een lege panische blik aan het bellen. De betonnen gangpaden bezaaid met folie, snippers en koffiebekers. De snoepwinkels nog onuitgelicht en leeg. De magie moet nog een beetje komen.
Hier dus geen stilte vóór de storm. Hopelijk morgen geen stilte ná deze storm. Een beetje aanloop is niet alleen het het doel van onze stand, maar ook een stuk aangenamer dan werkeloos langs een leeg gangpad staan te glimlachen. Genoeg te zien op de werkvloer of ernaast, dus komt allen!
Even een post van dichtbij, rondom 'mijn' Christine. Toen we elkaar net kenden kon ze vurig vertellen hoe ze spelletjes HAATTE. Op de lange winteravonden in haar ouderlijk thuis ervoer ze spellen als een surrogaat voor een goed gesprek of een goed boek. Een soort bliksemafleider, en dan nog van de infantiele soort. Maar vijftien jaar later stond ze als trotse directeur van haar stichting stond naast de wethouder een zelfgemaakt spel te onthullen.
Een spel met een serieuze agenda natuurlijk: om jongeren te betrekken bij de politiek. Na een jaar ontwikkeltijd verschijnt het in vier verschillende uitvoeringen. De digitale variant heet 'Rondje Roffa', en als dertiger val ik meteen buiten de doelgroep: Roffa blijkt straattaal voor Rotterdam. De game bevat allerlei niveaus: je kunt vliegen boven de stad, teams vormen, langs straten en gebouwen dwalen, vragen scoren met slimme antwoorden en vast nog meer. Hoog tijd om uit te proberen. Voor mij als blogger, maar ook voor jou! >>> klikkerdeklik >>>
We begroeten elkaar op de consultantkamer in Utrecht nog net niet met 'goeiesmorgens', maar we hebben wel humor. Kantoorhumor in ieder geval. Dat stralen de vele gadgets op de bureaus uit, de volle prikborden en de nieuwe posters. Op het whiteboard staan legendarische uitspraken en sinds vandaag tel ik eindelijk ook mee.
Na Jeroens vraag 'Is er bij jou een printje uitgekomen aan de achterkant?' en Mariannes verraderlijke 'Wat in het vat zit roest niet' sta ik op de ranglijst. Met het al bijna legendarische quote 'Hé, mijn balletjes zijn daar weggehaald!'. Iemand enig idee van de originele context? 
Mooie e-learning maken voelt al als een voorrecht, en dat is dubbeldik als het voor een zinnig doel is. Met groot enthousiasme werkte ik zo eerder voor het Internationale Rode Kruis, Kidz Active en het Open Society Institute. Goed nieuws dus als een e-learningpakket voor ontwikkelingslanden meer dan 45.000 exemplaren heeft afgezet. Benieuwd waarop dat succes gestoeld is probeerde ik het meteen even uit.
Het pakket bevat aansprekende onderwerpen en de didactische opzet ziet er helder en eenvoudig uit. De gebruikte werkvormen zijn wel vrij 'plat': wat MC-vraagjes, maar verder veel instructie, veel tekst. Weinig meerwaarde boven een printje, zou je zeggen. Beperkingen in bandbreeedte en budget (?) vormen geen goede smoezen: juist voor netwerkleren blijven hier veel mogelijkheden braak liggen. Er is wel een community, maar die is nauwelijks gelinkt, nauwelijks ondersteund en dus nauwelijks gebruikt.
Maar voor wie honger heeft zijn rauwe bonen zoet: 45.000 enthousiaste gebruikers kunnen geen ongelijk hebben, toch? 
‘Een spel over McDonalds met een geheime agenda’. Het werd vorig jaar gefluisterd met een wenkbrauw omhoog. Het spel vond ik fris, grappig, educatief en verslavend, maar juist het stiekeme viel me wat tegen. Na een waarschuwing die juridische ellende moet vermijden kwam een uitgebreide tutorial waarin het ‘vuil spel’ al grotendeels onthuld werd. Het snack-imperium won zelfs sympathie: dat ze wisten te overleven met in dat hygiënische, voedselkundige, ecologische en vooral economische mijnenveld! Streefde het spel z’n doel juist niet voorbij? Was het een schaap in wolfskleren? 
Nu pas ontdek ik de site van de Italiaanse ontwerpers/activisten 'la MolleIndustria'. Veel meer spellen daar. Qua gameplay soms minder, maar pittige onderwerpen. Geen verborgen agenda’s, maar het ‘vuil spel’ slaat hier soms zelfs een beetje door naar ‘vunzig spel’. 
Het mooiste van simulaties is het misgaan: baliemedewerkers die onze e-learning gebruiken laten likkebaardend virtuele gesprekken ontsporen. Operators sturen virtuele fabrieken in de war. En ikzelf aarzel met mijn muis boven de knop 'start disaster'.
Het STOP DISASTERS! is onderdeel van de tsunami aan 'goede doel'-spellen die me de laatste tijd overspoelen. Beetje onhandige titel die UN/ISDR koos, want als speler kan ik slechts de schade beperken door voorzorgsmaatregelen. Aardbevingen, bosbranden, orkanen en overstromingen spelen keurig op alle werelddelen. Het doel luidt grimmig 'no more than 200 deaths', maar grafisch oogt het olijk habbo-achtig uit, en de achtergrondvogels tsjilpen lieflijk. Een kwartier de tijd om die te verstommen met bouwherrie: scholen, ziekenhuizen, hotels, maar ook stopcontacten, bomen en duinen.
Onderwijl krijgt de speler technische informatie. Interessant, maar voor de (kinder)doelgroep toch veel en vrij tekstueel. Slecht teken al dat het aanklikken van deze feitjes met bonuspunten beloond moet worden. Problematischer is dat de ramp zich 'slechts' eenmaal voltrekt, en dat er dus geen directe feedback is. Zeker omdat de rapportage achteraf erg mager is. De verleiding om de ramp vaker te spelen is klein omdat de plattegrond hetzelfde blijft.
Zwakke plekken zijn verder de onlogische bouwregels en gebrekkige inzet van personificatie en geluid. Over de achterliggende balans tussen doelstellingen (economie/gezondheid) leer je niets, en daarmee blijft het educatief gezien erg plat. Maar die knop 'start disaster' blijft aanlokkelijk!
'We do nice things...' begint de site van het Londense bureau Preloaded en daar is geen woord gelogen bij. Sterker nog, hun producten zijn bijna een beetje té mooi. Dat je glazuur van je tanden springt en je bijna de ontwerp-moed verliest. Ze doen van alles, en door elkaar. Van strategie tot schrijftools, van museumspul tot leerzame communities. Vaak met educatieve bijsmaak dus.
Hun laatste BBC-spel rond een Romeinse dolk blikt weer uit in prachtige gameplay en graphics: de manier hoe je scenario's in videogesprekken kunt sturen bijvoorbeeld. Natuurlijk de jaloerse kanttekening dat aan die kwaliteit een stevig budget (en schaalgrootte) ten grondslag ligt. En dat er eduactief wel wat aan te merken rond het aasnsluiten op verschillende niveau's en speel/leerstijlen. Maar toch...
Deze week mochten we op schoolreisje. Maar we moesten het noemen 'pro-fes-sio-na-li-se-rings-mee-ting'. We gingen naar de Media Experience. Toen kregen we een ring. Binnen was het druk. Het was schoolvakantie. Er waren veel televisies, en touchscreens, beamers, schermen, spellen, speelgoed en kinderen. Ik sloeg ze weg en was even DJ en presentator! Tijdens een les vertelde Annemiek Iking hoe ze het concept afgelopen jaren hadden bedacht, ontworpen en uitgewerkt. Heel erg leuk. Toen moesten we weer naar huis. 
Maar in het spervuur waren wel degelijk veel kleine en grote lessen te trekken, zoals oud-collega Marcel al eerder deed. Voor mij waren dat vooral de gidsende 'gastheer' naar keuze en het doe- en deelplezier. 
|
|
