Krenten

Afgelopen (werk)dagen waren volgepropt met allerlei moois. Leuke projecten, spannende plannen werden afgewisseld met een aantal workshops. Die voelen toch wel een beetje als de krenten in de pap. Heerlijk om concreet en direct met elkaar om tafel te zitten om samen problemen te definiëren en vooral op te lossen. Stiekem ook fijn om te merken hoe waardevol een verfrissende blik en jaren ervaringen zijn:) Na intensieve workshops bij TNT Post en Center Parcs kon ik een beetje moe, maar helemaal het weekeinde in.

Goed om ook tijdens zulke bijeenkomsten te merken hoe e-learning langzaamaan volwassen wordt. Veel organisaties maken gebruik van de steeds laagdrempiger tools om zelf aan de slag te gaan met e-learning. Met auteurstools als Lectora en LMS-sen als Moodle maken ze conventionele 'tutoriële' e-learning. Opleiders en inhoudsdeskundigen ervaren de eerste succesjes en grootse mogelijkheden, maar merken tegelijkertijd hoe lastig het is om boven de tools te staan en didactisch het onderste uit de kan te halen.

Aan de anderre kant van het scherm, op het vlak van de deelnemers aan e-learning, is een andere trend zichtbaar: stijgende verwachtingen rond de aangeboden interactiviteit. Ervaringen met (casual) games, maar ook met allerlei eenvoudige 2.0-achtige webtoepassingen voor (informeel) leren worden uitgangspunt voor e-learning.

De eerder genoemde tools voor tutoriële e-learning spelen daar (nog) onvoldoende op in, maar een nieuwe generatie tools dient zich aan. Deze borduren voort op het 2.0-gedachtengoed, en leggen de focus nog meer bij de actieve lerende zelf in plaats van voorgeprogrammeeerde kennisoverdracht. Over Ecto bijvoorbeeld ben ik enthousiast. Misschien een beetje teveel toegespitst op gebruik op (hoge)scholen, maar een zeer zinvolle ontwikkelrichting. Sociale software, delen van content en een LMS. Ik zie veel functionele innovaties, maar het oogt zo logisch alsof het er altijd al is geweest.

Prikkelend

Begin dit jaar verscheen ‘Harpooned’, een politiek spel over walvisvangst. Vergelijkingen met het veelgeprezen McDonaldsspel werden op discussiefora snel gelegd: een laagdrempelig, ogenschijnlijk eenvoudig spel met een dubbele bodem. Harpooned is directer: de speler bestuurt een Japanse walvisvaarder op een ‘wetenschappelijke’ missie.










Op een ironische, misschien wel cynische manier wordt die valse dekmatel onderuit gehaald: walvissen worden ‘onderzocht’ met explosieve harpoenen, waarna de researcher de delen uit het bloederige water vist. Op het moederschip mondt nadere ‘studie’ uit in burgers en blikjes.










Elk level wordt afgesloten met een wetenschappelijke conclusie, die volgens valse logica leidt tot een nadere onderzoeksvraag in een volgende ronde: “Juvenine whales greatly reduced in number, we must kill more pregnant female whales to determine the cause of this reduction.”










Protestanten in irritante rubberbootjes laten zich steeds minder makkelijk ontwijken. Irritant omdat je ze niet mag overvaren of harpoeneren: dat zou namelijk juridische kosten opleveren! En nog grotere schade als de mediahelicopter in de buurt vliegt. Na een vijftal rondes met oplopende complexiteit - prima uit te spelen overigens - volgt de ultieme onderzoeksconclusie, die ik niet zal verraden.










De staartgolf van de walvisvaarder is belabberd gemodelleerd, maar de graphics zijn verder prima. Een bovenaanzicht zoals hier gebruikt houdt altijd iets plats en afstandelijks, wat gezien de doelstellingen van ‘Harpooned’ een stevig nadeel is. De inhoud is niet complex, maar goed verzorgd: kleine grapjes, Japanse vloeken, prima gameplay. Te lekker zelfs, volgens critici, maar volgens mij is de wrange boodschap echt niet te missen.

In de lucht

Sinds een paar weken is de vernieuwde site www.luchtverkeersleider.nl ‘in de lucht’. Een verzorgde site, ontwikkeld door Euro RSCG, met als doel is om dit jaar duizend kandidaten te werven. Dat lijkt misschien wat veel voor in dat ene torentje van Schiphol: er zijn in Nederland maar 250 verkeersleiders. De selectie is echter pittig: slechts een paar procent dringt jaarlijks door tot het klasje van 36 kandidaten. Als dank krijgen ze de garantie op een (monotone) baan, en een startsalaris van 55.000 euro.









De vormgeving en vooral de animaties zien er geavanceerd uit. Aardig is dat de site, naast de voorlichtende informatie ook een voorproefje biedt op die selectie. Een arsenaal van negen minigames toetst de bezoeker op zelfgekozen ’competenties’: pingpong, geheugenspel, cross the border… De vaardigheidsspelletjes zijn best amusant; de quizjes rond attitudes doen geforceerd en oppervlakkig aan.

De feedback door je persoonlijke begeleiders stoort nogal. Het speelt inhoudelijk of qua waardering niet in op de behaalde resultaten van de bezoeker. Soms klopt de feedback feitelijk niet: na het scoren van een schamele 4 punten, lees ik: “Ongelofelijk, sommige verkeersleiders halen maar 8 punten. Solliciteren?“. Erger is dat de uitdrukking van de begeleiders op de bijbehorende foto’s niet te sporen met hun boodschap. Het oogt allemaal wat prefab en plastic zo.









Het wreekt zich dat de status van de testjes blijft hangen tussen serieus en olijk. Daardoor blijft de site wat hinken op twee gedachten. Gecharmeerd ben altijd wel van onderwerpen als “Een dag in het leven van…” Drie lineaire filmpjes van toekomstige collega’s geven, ondanks dat ze overgeproduceerd zijn, net een gevoel van echtheid. Een prachtig platform om informele informatie en onderbuikgevoel te communiceren. Kijk toch hoe die mooie Marjolein in haar vrije haar paard knuffelt…