Bloeddorstig

‘k Ben een snelle Henkie, die niet veel geduld heeft om lang op iets te trainen. Niet door luiheid maar verveling. Daarom bevalt een generalistische rol me prima, en daarom speel ik graag simpele, snelle spelletjes. Maar wie serious gaming een beetje serieus neemt, duikt natuurlijk ook de omvangrijker spellen in. Omvangrijk in de zin van megabytes, tutorials en trainingsuren voordat je de high score betreedt.

America’s Army vond ik teveel van het goede, of eigenlijk van het slechte. Het legergroen past me gewoon niet. Re-mission is boeiender, ook omdat het fantasierijker is. Het is een soort serieuze shooter om jeugdige kankerpatiënten de strijd in hun lichaam beter te laten snappen: als nano-robot mag je allerlei gespuis wegblazen met allerlei wapens.










Het verhaal is duidelijk geïnspireerd op the Matrix en qua sfeer is het lekker donker: een voortwoekerend leger monsterachtige ‘bad guys’, heftige geluidseffecten en duizelingwekkende aderen en lymfeklieren. De graphics zelf zijn ‘zó 2002’ en bepaald niet state of the art, maar ik ben geen kniesoor.

Na drie tutorialrondes, waar bij mij het klamme zweet uitbarst, mag ik aan de missie van de wonderschone Dr West beginnen. Genadeloos word ik door kanker in de pan gehakt, maar gelukkig is er - voor mij dan – altijd een herkansing, een ‘re-mission’. Inderdaad lastig om te stoppen.










Toch gaat tijdens het geschiet de combinatie tussen gameplay en doel wringen:
- Waarom is het spel zo onpersoonlijk zonder avatars en (online) samenwerken?
- Om Re-mission spannend en speelbaar te maken is veel rompslomp gefantaseerd, van fantasiegeneesmiddelen tot microcommunicatiepalen. Is dat voor de doelgroep afleidend of zelfs wel misleidend?
- Is de omvang van het spel, zowel gametijd als ontwikkelbudget, wel in balans met de leerdoelen?
- Het secundaire doel, om kankerpatientjes te laten ontspannen met een motiverende game, lijkt me wat geforceerd: kunnen ze niet beter bestaande games spelen?

Maar goed, nu even schieten!