Nog niet

Deze zomer kon Christine haar prachtige buik niet buiten de deur steken, of voorbijgangers begonnen te vragen of ze nog niet was uitgerekend. Lief bedoeld allemaal, maar ook een beetje irritant soms; niet leuk om halverwege geconfronteerd te worden dat je nog zware maanden te gaan hebt.

De afgelopen weken herken ik dat gevoel: voortdurend vragen collega's, vrienden en klanten hoe het ermee gaat. Ik stamel bedremmeld zoiets als: "Eh goed hoor, hoe bedoel je eigenlijk, welk project?" De vragenstellers denken dat ik een geintje maak en vragen door. Of ik mijn telefoon wel aan heb. Of wat ik in hemelsnaam nog op kantor doe, op een uur afstand van huis. Of de beeb inmiddels nou toch eindelijk niet eens een keertje gehaald moet worden.

In het begin verzekerde ik wat Christine en haar paramedische ondersteuning mij verzekerden: dat het veel te vroeg zou komen. Inmiddels kan ik dat, ruim in de blessuretijd, niet meer volhouden. Nog niet, ik hou jullie op de hoogte!

Hmmm...

"We're all hypocrites" zingt Riverman zoetsappig, en ik hum lekker mee. Lekker muzakje, maar het duurt niet lang voordat het bijbehorende GreenPlanetGame me uit m'n hum brengt. Het onderwerp gaat me aan het hart, maar van dit met groot trompetgeschal aangekondigde spel, sponsored by Starbucks, verwacht ik echt meer. Veel meer.

Het is niet leuk, niet mooi, niet spannend, niet geloofwaardig, niet leerzaam, niet overtuigend en niet authentiek. Neem dat nou maar gewoon aan, en ga vooral niet zelf chagrijnig worden bij het uitproberen. De 'speler' mag over een kaartje dwalen op zoek naar een van de hoogtepunten:
- een zoekplaatje waar je informatie ongelezen weg moet klikken,
- een racespel waar je zacht moet rijden,
- struikgewas dat je in een park mag kwakken, of
- een gesprekssimulatie met een slappe burgemeester

Volgens een collega is het "ernstig slecht en hooguit leuk voor Amerikaanse cubicle-bewoners die met een Fiat naar hun werk gaan en nu virtueel een Hummer mogen". Ik beperk me tot "hmmm..."

Thuis best

Een paar keer per maand gaan Janne en ik naar de dierentuin. Diergaarde Blijdorp uiteraard, bij ons op de hoek. We hebben een abonnement en de portier kent ons. Janne kent op haar beurt een hele stoet beesten bij naam. Niet alleen classics als olifanten, bokito en giraffen, maar ook exotischer beesten als roggen en okapi's. Sinds afgelopen vrijdag hebben ook de stokstaartjes een apart plekje: bij het liefdevol aanreiken van een grasje beten ze in haar vinger.

Blijdorp is prachtig, maar ondanks alle natuureducatie en fokprogramma's blijft het natuurlijk gewoon apies kijken. Janne dirigeert me vanuit haar rugzak naar haar hoogtepunten. Net zoals in mijn eigen jeugd blijven dat een ijsje en de speeltuin. Het ijsje is nog steeds een raket, de speeltuin is inmiddels ge-upgrade met een 14 meter hoge 'glijbaan des doods', waar Jannes oom laatst zijn enkel brak.












Inmiddels is mijn eigen hoogtepunt een nieuw hoekje met trekvogels in een Hollandsche minipolder. Prachtig aangelegd en -van dichtbij- prachtige vogels. Vooral magisch om zoiets vertrouwds terug te zien tussen de jungle en savanne.

Wakker

De kracht van spelervaring is niet te onderschatten. Ik volg het nieuws redelijk, lees over achtergronden van noord-zuid ontwikkeling en heb zelfs een paar maanden in het zuiden gewerkt. Toch had ik een spel nodig om wakker te schrikken.

"3rd World Farmer" is een recht-door-zee spel: je bent een boer in de derde wereld. Met je gezinnetje bewerk je samen de grond rondom je huis. Je kunt zaaien en oogsten, gereedschap kopen, putten slaan, bijscholen, uithuwelijken, zwanger worden, naar de grote stad afzakken, ziek worden, of juist beter. Doel is een lang en gelukkig leven, samen. Logisch, wie wil dat nou niet?










Ik begon vol goede moed, afstandelijk beredenerend wat een slimme tactiek zou zijn: investeren of risico spreiden lijken me op de goede weg te helpen, maar al gauw slaat de frustratie toe. In de vorm van natuurgeweld, diefstal en andere ellende. Verbeten probeer ik te redden wat er te redden is, maar langzaam zie ik mijn gezin ziek worden. Het wordt alleen getoond als teruglopende meters, maar doet pijn zat. Zelfs als ik met natte handen mijn dochter 'verkoop' redden we het niet.

De frustratie stijgt bij nieuwe pogingen, en zeker als ik de ranglijst met high scores bekijk. Hoe hebben zij het wel gered en ik niet? Als ik chemisch afval in mijn achtertuin accepteer en meewerk met militaire milities overleeft mijn gezin het een paar jaar langer, maar het blijft oneerlijk. Als ik in bed kruip zit grom ik nog over zoveel onrecht.









Mooi dat je zoveel kan beleven. En dat terwijl er op het scherm nagenoeg niets gebeurt. De poppetjes staan naast elkaar. Te staan. Het vermijden van details kan het inlevingsvermogen stimuleren. Hoewel, het toevoegen van wat geluid en kleine effecten had het geheel nog wat opslorpender kunnen maken.

Een mooi project van de Universitiet van Kopenhagen. Het ontbreken van een vervolgstap waar die geëngageerde spelers kunnen zetten lijkt een gemiste kans. Een sprankje hoop had het sowieso minder grimmig gemaakt, en voor een bredere groep aantrekkelijker. Uitkijken dat het niet preken voor eigen parochie wordt. Misschien nog iets aankleden als gave game en juist commercieel verkopen?

Nat

M'n opleiding aan de TU Delft was best technisch, met snijkanten van baggeremmers, laspractica en hallucinerende wiskunde, maar er was ook voldoende ruimte voor bedrijfskunde, ergonomie en vormgeving. In het verlengde van een vakje aquarellen vier ik met een groepje tudiegenoten nog jaarlijks een 'schetsweekeinde'. We strijken neer op een pittoresque plek en nemen baret en schetsblok ter hand. Een enkele keer verkopen we zelfs wat aan een passant, maar het gaat vooral om pretentieloos creatief bezig zijn met elkaar.

Afgelopen jaren gingen we naar mooie dorpjes, kastelen of zelfs Parijs, dit jaar verregenden we op de Veluwe. De paddestoelen stonden er goed bij.










De gebruikelijk manier om kou, ellende en nattigheid op de camping te bestrijden werkte prima: lekker barbecuen met een wijntje, vegoballen en een dikke trui. Onder een partytent natuurlijk. Wonderlijk hoe het kletsnatte hout uiteindelijk toch nog vlam vatte. Ook wonderlijk hoe lang we mochten aanklooien onder de partytent voordat de campingbaas ons terecht kwam wijzen en naar bed stuurde.










Uiteindelijk lukte het op het laatste nippertje toch weer om een paar schetsen te maken, vooral als smoes voor het thuisfront om volgend jaar weer een weekeindje weg te mogen...

Tijdreis

We zijn drie keer zo oud als toen we elkaar voor het laatst zagen in 1982. Best spannend, om m'n klasgenootjes van de lagere school weer eens te zien. Van tevoren had ik gedroomd dat ik niemand zou herkennen.










Ikzelf zou mij nu niet meer herkennen, denk ik. Dagelijks vallen haren, rijpen rimpels en word ik ook van binnen meer mezelf. En andersom, herken ik dat knaapje van de klassefoto nog wel? Bovenin m'n ouderlijk huis is nog een stoffig 'Erik-museum': m'n oude kamer met speelgoed, boeken, briefjes en allerlei snouvenirs van vroeger. Geen verhuizing, schaamte, houtworm of voorjaarsschoonmaak heeft die mini-tijdmachine aangetast. Sommige blaadjes zeggen me niets meer. Die kunnen eigenlijk wel weg, want wie gaan ze ooit nog wat vertellen?

Gelukkig roepen andere nog veel wrange of warme herinneringen op. Bíjna onvergetelijke, schijnbaar onbetekenende verhalen. Verhalen die mij mezelf hebben gemaakt, en de klasgenoten ook een beetje zichzelf.

Enfin, op de reünie bleken de klasgenootjes gelukkig zéér herkenbaar, ook al waren sommigen helemaal ontpopt: de lange en verlegen Irene bijvoorbeeld had het geweldige initiatief genomen en voerde het hoogste woord. Na een bezoek aan het inmiddels ineengekrompen schoolgebouwtje stond samen doorzakken op het programma.












Toch wel verrassend:
- Hoeveel leuker, pittiger en wijzer iedereen is...
- Om zo eens een eerlijke doorsnede van de samenleving te zien...
- Hoeveel op school verandert, behalve de 'meesters' zelf dan...
- Dat iedereen meer blijkt te herinneren dan vermoed, terwijl die herinneringen soms ook niet blijkt te stroken of kloppen...
- Dat velen wat wrang terugkeken op de tijd toen ze 'zichzelf' nog niet konden zijn; alles wordt gelukkig beter (of we beleven het zo)...

Aan het einde van de avond alweer tijd voor een nieuw afscheid; Glp, tot over 25 jaar weer?

Spelregels

Om iets te leren kennen moet je het doen. Niet erover lezen, of erover laten vertellen, maar gewoon in het diepe springen. Dat geldt voor duiken en bungee-jumpen, maar ook voor e-learning en serious gaming.

Als iemand op een feestje vraagt wat ik doe voor de kost, is dat niet zo gemakkelijk uit te leggen, zeker aan een digibete leek. De valkuilen en voordelen blijven vaag, mijn enthousiasme soms zelfs verdacht. Da's op een feestje geen groot probleem, maar ik heb het gevoel dat in wereld van opleidingen op deze manier toch nog veel prachtige deuren gesloten blijven.

Daarom zou e-learning over e-learning prachtig zijn, of een serious game over games. Het kriebelt al lang en ik zou het liefst zelf aan de slag gaan. Er zijn genoeg slappe voorbeelden, maar onze stagiaire Wouter stuurde een link die al een stukje in de richting komt. Het spel 'Understanding Games' van de Duitser Andreas Zecher.

Stap voor stap komen basisprincipes van games aan bod in de vier delen. Vaak in een lineair verhaal, maar gelukkig ook met voldoende confronterende exerimenten. Erg aardig om te zien hoe toevoegingen een spel verrijken, of juist uithollen. Waar blijft deel 5?

Geef me wrijving schatje

'Geef me wrijving schatje' is niet zo'n spannende naam, en op het eerste gezicht oogt het spel ook niet als een echte winner, maar je vergist je. Gimmefrictionbaby heeft op Jayisgames zowel de publieks- als de juryprijs gewonnen en niet voor niets. Het concept is nieuw, spannend en verslavend... Wacht, ik leg het even multimediaal uit, HIER!














En stiekem probeer ik natuurlijk ook even de educatieve waarde nieuwe tool Jing uit... Met dank aan Gerard en Marcel.

Smoes

Heerlijk huisje hebben we in Rotterdam. Beetje oud, maar mooi, ruim, groen en rustig. Bovendien aan een gezellige singel, waar met de buren voldoende te beleven is. Deze weken zijn we bijvoorbeeld druk in de weer met ons Raamkunst-evenement; komende zondag komt Opstelten het openen.

Wat voor mij als forens misschien wel het lekkerst is, is de centrale ligging. Nog geen honderd meter van het HSL-station. In twee minuten zit ik in de trein, afhankelijk vooral van het vertrekspoor. Dat scheelt veel op een mensenleven. Okokok, ik zou natuurlijk ook werk kunnen zoeken in Rotterdam, laat maar...

Enfin, sinds afgelopen weekend staat dat alles op z'n kop: het oude CS is gesloten en het nieuwe geopend. Ik woon nu bijna anderhalf keer zover van het station. Voorlopig een goede smoes om te laat te komen, je bent gewaarschuwd!

Electrostadje

Vaak zijn educatieve spellen geconcentreerd op één doel: het telen van bananen, het lezen van letters of bewustwording van consumentenrecht. Aardig aan ElectroCity is dat het vrij open blijkt.

Natuurlijk, het is gebouwd door de marktleider op energiegebied in Nieuw-Zeeland, dus het is duidelijk dat hier (kinder)zieltjes geworven worden, voor branche-instroom en marktimago. Toch is de reikwijdte van het spel veel breder dan je zou denken. Naast verschillende energievormen en duurzaamheid, komen ook demografie, marktmechanisme, toerisme en belastingen aan bod.

Het spel is een eenvoudig soort simcity, waarbij de speler een land kan volbouwen met kolencentrales, havens, stadions of campings, maar dan met meer aandacht voor educatieve aspecten. Die aandacht is ruim aanwezig, maar fris verwoord, en vooral goed gedoseerd op verschillende niveaus. De graphics zijn prachtig, die golvende zee alleen al. Walvissen, geisers en gletchers, luchtbalonnen, het kan niet op. Het inzoomen toont meer eye-candy, maar functioneel voegt het niets toe. Jammer ook dat er helemaal geen geluid bij zit.

Het spel is niet alleen bedoeld voor individueel gebruik, maar ook in teamverband, voor de klas en zelfs met ouders. De hele range aan toepassingen lijkt me wat geforceerd. Omdat het onderwerp niet standaard onderdeel is van een methode moeten docenten en leerlingen gelokt worden. Een wedstrijd met tienduizenden dollars aan prijzengeld verbleekt in het licht van de 'galerij der groten'. Je kunt je gegroeide stad tonen en andere steden beoordelen. Dit 'showing off' is slim van opzet en prikkelend van toon, waardoor niet alleen de evaluatie, maar ook de verspreiding van het spel gestimuleerd worden.