Winkelvoeten *)

Vandaag op de Performa-beurs gestaan. Goed voor het 'wij'-gevoel, goed om producten en collega's beter te leren kennen, en een paar goede gesprekken met potentiële klanten... Maar toch persoonlijk toch geen GOED gevoel. Te weinig bezoekers, te veel gehang, wat duurt zo'n dag lang, kan ik niet wat nuttigers doen? Wel een goed gevoel om achteraf even lekker te borrelen, zittend.

*) Volgens mijn Christine, uit middenstandersfamilie, is dit de vakterm voor dikke, kleffe, moeie voeten aan het einde van een dag (achter de kassa) staan. Niet echt een hit bij Google...

Run Forest Run

In Amsterdam kennen ze me ongetwijfeld nog. NIet als die geniale e-learnkoning. Nee, ik was de hijgende dwaas bijna dagelijks met volle rugzak naar de bus holde. Niet voor de conditie, maar omdat ik voortdurend een allerlaatste klusje belangrijker vond dan tijdig vertrekken. Ik haalde de bus altijd, en klapte daar al snel weer de klep van de laptop open.

In Wageningen is zo ongeveer alles anders, van processtappen tot sfeer, maar dat ene blijft gelijk: ik vertrek ook hier weer op het laatste nippertje en draaf door het Agro Business Park. Is dat nou goed of juist slecht nieuws?

Eksenbal

Sebastiaan, Joachim, Ester, Mieke, Eugenie, Daniella, Diane, Volkan, JeroenH, Berna, JeroenS, Lenny, Naima, Susanne, Michel, Christiaan, Jeroen Z, Karen, Lilian, Miranda, Christine, Corinna, Reinier, Sandra... in m'n dynamische tijd in Amsterdam heeft Cirquest veel collega's versleten. Afgelopen november kwamen ze voor het laatst bijeen (zie foto van het 'Eksenbal'), dus hoog tijd voor een nieuwe versie, precies een jaar later: vrijdag 10 oktober 17:30 uur in cafe Cuba!








(klik voor vergroting)

Tranen met duiven

Tranen over de ramen, de herfstblues slaat ongenadig toe. Deze pappa-vrijdag geen park, speeltuin of bos, maar warm binnen bij neefjes en zus in Barendrecht. Plots klopt de natuur toch aan: bonk tegen het raam en een verenregen. Een dode duif ligt beneden. Hij blijkt niet (zoals dat poetische roodborstje) tegen het raam te hebben getikt. De brute moordenaar kijkt vanaf het schuurtje aan de overkant op z'n gemiste lunch. Janne koert 'bogol' maar -meelezende ornithologen- wat is dit voor beest?

Geweigerd

Er klopt iets niet met mijn blogje. Ik beoog een vrij genuanceerd inkijkje te geven, hoe bitter-zoet belevenissen soms ook zijn. Kennelijk ziet een enkele blogbezoeker het echter toch als podium voor achterklap of natrap: ik ontving een beklad portret van oud-collega Evelyn. Anoniem, maar waarschijnlijk van Lord Voldermore of een andere collega. Bedankt voor de input, maar bespreek die frustraties liever met de direct betrokkene of je psychiater. Dat soort troep ga ik hier dus niet plaatsen!





(nou ja, een keertje dan)

Van de kaart

Het heeft even geduurd, maar ik sta weer op de kaart. Roept wel allerlei vragen op, als ik ze zo naast elkaar zie liggen. Ben ik mijn ingenieurschap ontgroeid? Bellen er echt meer Stoas-klanten uit het buitenland? Waarom is het nieuwe kaartje een stuk groter? Zijn dat echt drie korenaren daar boven dat Boeren-Business-park? En wat lopen die drie daar aan de linkerkant te wapperen?







(klik voor vergroting)

Hitchcock-violen

Het weekeinde zit vol kleine avontuurtjes: bezoekjes, boodschapjes, speeltuintjes, restaurantjes (Parkheuvel)... Soms wordt zo'n avontuurje echter ineens reusachtig. Vrijdag me met Janne naar binnen gepropt bij de dwaze dagen van de Bijenkorf. Was nog wel te doen met mijn dame op de schouder. Naar de kassa glippen lukte ook nog, maar net toen ik even niet oplette was Janne 'm gesmeerd. Op topsnelheid op kniehoogte was ze snel uit beeld. Het zweet brak me uit, en ik rende roepend heen en weer. Ik hoorde de Hitchcock-violen gieren in mijn oor: wiek-WIEK!

Achteraf duurde het maar een paar minuten voordat dochterlief terecht was bij een andere kassajuffrouw: die had direct een snoepje en een kek handtasje klaarliggen als dank voor het deserteren...









(soundtrack bij illustratie)

Gegeven paarden

Een kasteelweekeinde naar keuze was het mooie afscheidscadeau van Cirquest. Lastig om de bestemming te kiezen, want deze herfst zit al veel vol. Maar het is gelukt: het wordt kasteel Rhederoord. Met Christine zal ik de hangbrug ophalen en om bij een romantisch glaasje wijn terug te kijken op vijf mooie tropenjaren.

Enne... ik had eerder al geblogd over het cadeau van buurbedrijf Tornak: een geheime citysafari...

Whoe-hoe?!

Voor oud-collega's bij Cirquest misschien moeilijk te beseffen, maar ik krijg echt vragen over thema/naam van deze blog. Whoe-hoe? Het was een vreugdekreet van me, opgewekt door bijvoorbeeld een slimme oplossing of een lollige ringtone. Hieronder 'n kort stukje van mijn mooie afscheidscadeau waar collega's mij imiteerden. Voor wie het dan nog niet snapt een hint van Kees Broos en de QB-bijbel vol namen van ex-collega's...

Nazomer

Fiets gejat, Janne mekkert, trein vertraagd, soms ben ik Zen zelve...
Maar niet als het om zoiets alledaags, afgezaagds en onbeinvloedbaars gaat als (sorry) het weer:ik somber stilletjes bij het vooruitzicht van de donkere druilerige dagen. Ik tril als ik 's ochtends met 120 km/uur door de mist zoef. En als ik daar toch weer de nazomerzon zie opkomen 'woe-hoe' ik. En klik ik even. Sterkte vandaag weer met de ramadan, moslimvriendjes!