Nieuwe bezem

Op kantoor bij Bright Alley begint het nieuwe jaar een beetje onrustig. Er zijn nogal wat veranderingen op het personeelsvlak. Belangrijkst, voor mij, is wel dat directeur Lidy Boone eind deze maand afscheid neemt. Dat betekent voor heel Bright Alley nogal wat, en zeker voor mij persoonlijk. Vervelend omdat het prima klikte en ik me verheugde op verdere samenwerking. Ik zal haar ervaring en nuchterheid missen, maar 'k ben ook wel een beetje jaloers: na hectische jaren aan het roer heeft Lidy ontslag genomen om rustig even na te denken wat ze komende jaren wil. Dát klinkt nog eens verstandig. En even thuiszitten is sowieso positief voor kroost en klusjes...










Lidies opvolger is gelukkig al bekend: Steven Verver wordt de nieuwe directeur en de overdracht is al in volle gang. Steven was al directeur van twee andere werkmaatschappijen van de Conclusion-holding, BasketBuilders en Bright Alley Interactive Communication. Ondanks het geschipper met z'n tijd oogt Steven altijd zeer ontspannen. Hij zal niet alle taken van Lidy kunnen overnemen, dus 2008 begint met wat intern geschuif. En over een maand of twee al verhuizen we naar onze luxe torenflat naast Galgenwaard...

SMS van Simon

Waar ik vorige week nog wat kritisch was over ‘Masters of Makeover’, ben ik nu zeer enthousiast een nieuwe productie van dezelfde makers: ‘Sharkworld’. Een heel ander spelconcept voor een heel ander leerdoel: projectmanagement. Online is niet het gehele spel, maar slechts een demo beschikbaar, op aanvraag. Het is de moeite waard om uit te proberen. Misschien is het zelfs beter om niet verder te lezen, anders bederft het de pret, deels…








Toch verder lezen? Het voorproefje laat zien dat het een spectaculair spel is met een sterke verhaallijn en (spel)vorm die je helemaal opzuigt. Als projectmanager moet je halsoverkop een collega vervangen bij de realisatie van een groot aquarium in China. Halve informatie, gesprekken onder tijdsdruk en een stortvloed aan taal- en cultuurverschillen dompelen de speler meteen onder. De Chinese context creëert meteen een gezonde afstand met het dagelijkse werk van de speler, zoals die bij andere spelen gecreëerd wordt door het in een fantasiewereld of andere tijd te laten spelen.

De ondergedompelde speler bekijkt z’n omgeving in ‘first person’: computerschermen, foto’s of een enkele video zijn prima geproduceerd en nabewerkt, maar vooral ook goed geplaatst: de mediavorm is niet rijker dan nodig.








De speler krijgt keuzeopties voorgelegd in mails, chats of 'echte'gesprekken, die het scenario (licht) sturen. Af en toe wordt dit onderbroken door een kleine opdracht, zoals het aanpassen van planning of budget. Het spel is onderverdeeld in verschillende partjes en loopt over enkele weken. Ik kan me voorstellen dat de beperkte keuzevrijheid qua didactiek en motivatie belemmerend werken voor het volwaardige spel, maar in de demo werkt het prima.












Het leukste aspect is het cross-mediale. Bij het registreren heeft de speler een naam en mobiel nummer opgegeven, en die komen in het spel terug. Zo word je op het vliegveld van Shanghai opgewacht door een partner met jouw naam op z’n bordje (de truc van de SP-campgane). Spannender is het dat je voor de verschillende partjes van de demo wordt aangespoord via sms-jes. Uiteindelijk zelfs zal de baas zelf nog even blaffen via je eigen mobieltje. Wow!










Centraal staat de balans tussen geleverde kwaliteit, snelheid en budget. En hoe de projectmanager gemangeld kan worden tussen verschillende belangen, eisen en cultuur, tussen bijvoorbeeld opdrachtgever en eigen bedrijf. De demo is uiteraard beperkt, maar de planningsopdracht is overtuigend.








De propaganda rond het spel klinkt wat erg ambitieus, maar ik kan me zeker voorstellen dat het spel een goede basis vormt voor het verder ontwikkelen van competenties. De demo bevat uiteraard de krenten uit de pap, en zal het echte spel wat gewoner zijn, maar het smaakt zeker naar meer!

Oogsporen

Usability-goeroe Jakob Nielsen heeft, in het verlengde van z'n eerdere onderzoeken, nieuwe research gedaan naar het gebruik van interfaces. Honderden webssites en nieuwsbrieven heeft hij voorgelegd aan proefpersonen waarvan de oogsporen werden gevolgd.












Een lange lijst van ruim 1500 aanbevelingen voor ontwerpers komt hieruit voort. Sommige conclusies zijn open deuren (kijken in de vorm van de letter f), andere toch wel prikkelend (tekst wordt bekeken voor plaatjes). Hier de meest in het oog springende 23:) Voor als je 'm niet wilt inhuren tenminste.








Nielsen wordt vaak bejubeld, ook door zichzelf. Anderen beschreven hem als 'someone who wants to make all pages look the same and work the same way because he thinks people are all really stupid.' Persoonlijk vraag ik me af of hij meet hoe ontworpen moet worden, of hoe gebruikers zijn misvormd en gedresseerd door opgelegde ontwerpen in het verleden.

Arbomasters

Het jaar fris begonnen met het voornemen meer te bloggen. Ik ontdekte dat ranj voor OTIB een nieuwe serious game heeft ontwikkeld in het het verlengde van de ‘Professionals’ serie, met het bekroonde Pool Paradise en Operatie Ibiza. Dit keer gericht arbo-normen in de (ver)bouw, met een kast vol tools en beschermingsmiddelen.










De leerling heeft in 'Masters of Makeover' als opdracht om een uitgeleefd huis te pimpen, verdeeld in een aantal rondes. Rondlopen, praten en verzamelen in het pand wordt afgewisseld met enkele minigames waarin het ‘echte’ werk plaatsvindt, zoals sjouwen en slopen. De opgelopen lichamelijke schade kan met verdiende creditpunten hersteld worden. En je kunt, heel Balkenende-achtig, 'respect' winnen.











Een game lijkt me voor de doelgroep veel wervender dan gebruikelijke 'droge' leerstof over dit soort veiligheidsaspecten. Lessen daarover hebben vaak een hoog schouderophaalniveau. De verhaallijn van ‘Master of Makeover’ wil echter, in vergelijking met eerdere applicaties, niet echt tintelen: einddoel, opdrachtgever, leukige verhaallijn en het blonde presentatrice lijken wat geforceerd bijeen gesleept en vormen geen sterke narratieve context.

Leuk om door het ranzige huis te dwalen over het morsige tapijt, de kamers te begluren en door de kruipruimte te tijgeren. De isometrische ruimtes met verdwijnende wanden zien er (on)verzorgd uit, maar het vormt al gauw een zoekplaatje waar relevante details verstopt zijn. Je moet soms lang zoeken voor een flauwe kleinigheid. Speltechnisch niet motiverend maar vooral niet efficiënt of leerzaam. Frustrerend, vooral omdat er te weinig inhoudelijke hulp aanwezig is op speltechnisch of inhoudelijk vlak. Hoe beëindig je een minigame? Wat als je een error bij afronding level krijgt? Moet je creditpunten oppakken? De coach geeft niet thuis:









Misschien dat die ondersteuning in de praktijk deels wordt geleverd door medespelers. Samenwerkend leren wordt niet in het spel zelf ondersteund.
In het spel ontbreekt de vaart, zelfs naar mijn smaak als dertiger. Zoeken en verzamelen duurt lang, het wemelt van de open deuren, en er is veel nodeloze herhaling: opdrachten moet je vaak driemaal uitvoeren, terwijl de context en leerdoel identiek zijn. Ook inhoudelijke tips van collega’s op de werkvloer herhalen zich soms.










Op inhoudelijk vlak zijn er ook wat gekke dingen. Krijg je echt gehoorschade bij het installeren van een meterkast? Formeel en cool woordgebruik wisselen elkaar af. En de 'ik’-figuur stelt vaak domme vragen, maar wisselt dit af door het ongevraagd geven van complexe tips.








Het leereffect van het spel lijkt me wat schraal. Er zal zeker wat (feiten)kennis beklijven, maar of het de houding en gedrag zelf beïnvloedt? De centrale minigames zijn echt mini en soms niet meer dan het afspelen van een lineaire animatie. Verre van realisatisch, maar ook het spel en gameplay is weinig authentiek. Emotionele betrokkenheid blijft beperkt, en niet alleen omdat de ‘ik’-persoon een niet instelbare 'robocop' is. De noodzaak van naleving van arbo-regels wordt niet voelbaar door echte voorbeelden van nare consequenties of een stoere groepsnorm. Het blijft een spelletje, toch.

GameStudio

'k Heb een primeurtje: bij een bezoek aan het serious gaming event in Media Plaza kreeg ik bij IJsfontein een voorproefje van hun nieuwe Klokhuis project. Een waardige opvolger van het illustere SketchStudio, waarmee jonge bezoekers - ikzelf ook trouwens - in totaal honderdduizenden sketches maakten.

GameSudio (niet te verwarren) wordt komend weekeinde onthuld. Bezoekers kunnen dit keer hun eigen spel bouwen. Het wordt een soort Mario-achtig springspel, in zij- of bovenaanzicht.









Een heel arsenaal aan grafics en events staan je ter beschikking. Je kunt achtergronden, dode, bewegende en zelfs levende elementen aanslepen, veranderen of zelf maken. Nog belangrijker is natuurlijk dat je aardig wat vrijheid hebt om de spelregels aan te passen: hoe je scoort of een level beëindigt bijvoorbeeld.












Er is, analoog met SketchStudio, weer voorzien in facilitering van een levendige community. Bezoekers kunnen elkaar uitdagen om spellen te spelen en voortbouwen op elkaars 'werkbestanden'. Heerlijk dat de bouwer meteen z'n levels kan testen en aanpassen. Het werkt lekker en snel.

Natúúrlijk valt er - afgezien van kinderziektes - wat te zeuren. Grafisch heb ik (nog) hogere verwachtingen van IJsfontein en de workshopdeelnemers vonden de interface niet altijd intuitief. Vooral het ontbreken van mogelijkheden voor eigen inbreng (zoals foto's, geluiden) lijkt me een gemiste kans. Het speltype blijft niet eindeloos uitdagend en se mogelijkheden zijn logischerwijs beperkt. Toch is er een zee aan mogelijkheden, en zal de gemiddelde gebruiker eerder verdrinken in de mogelijkheden.

Het podium van GameStudio zal snel bomvol frisse spellen staan. Absoluut een hit.

Joe-hoe

December belooft een propvolle feestmaand te worden: onze Janne is ontslagen uit het ziekenhuis, de Sint komt een paar keer langs, het eerste feestje van Joost op de 15e, een aantal kerstdiners van Bright Alley/Conclusion, kerstgedoe thuis, Janne jarig en Christine jarig. We wilden met oud-en-nieuw ook nog uitwaaien op een waddeneiland, maar misschien heeft Opstelten wel gelijk en blijven we even in Rotterdam uitblazen... 'Joe-hoe!'

Gezond verstand

Best pittige baan. Niet eens die in Utrecht, maar die in Rotterdam. Het valt soms niet mee om ouder te zijn. Afgelopen dagen kampeer ik naast onze Janne in het ziekenhuis omdat ze longontsteking heeft. Flink schrikken, maar inmiddels is ze gelukkig weer redelijk opgeknapt en kunnen we het meer als avontuur gaan zien.

De baan als ouder wordt vooral pittig als het voeden wat meer opvoeden wordt. Logisch dat minister Rouvoet, Programmaminister voor Jeugd en Gezin, ons als jonge ouders een hart onder de riem wil steken. Hij stuurde Joost een cd-tje met een liedje, maar dan wel een mierzoete ballet van John Ewbank. Het cd-tje is een soort sjieke teaser naar de website HalloWereld.

Daar allerlei goedbedoeld advies, zowaar ingekleed als een soort ultralight e-learning. Stapsgewijs krijgt de ouder die binnen als je kind opgroeit. Nieuwsgierig heb ik me aangemeld op de site en ontving, na wat technische kinderziekten, de eerste aflevering: onze Joost werd een maand oud.

Aardig vormgegegeven en redelijk van toon, maar het niveau van de vragen jaagt me in het harnas. 'Je rookt en je baby lijkt geen last te hebben van je rook; is het toch slecht?' Wie de moeite neemt om zich in te schrijven mag toch inhoudelijk wel iets meer uitdaging verwachten? Zo word ik niet nieuwsgierig naar achetrliggende informatie; daarvoor moeten toch wat meer echte dilemma's worden aangesneden.

Het doet een beetje denken aan de goedbedoelde, maar beledigende vragenlijst die we onlangs van het consultatiebureau ontvingen. Een spervuur aan open deur-vragen over opvoeding en kindermishandeling, in de trend van 'Het is goed om je kind af en toe lekker af te ranselen'. Iedere dombo voelt aan wat het algemene doel en het 'goede' antwoord is en zal sociaal wenselijk antwoorden. Voor sommige doeleinden moet je toch echt een stapje verder denken. Mij schoot de quote van Van Gaal door het hoofd: 'Ben ik nou zo slim of zijn jullie nou zo dom?'

Sambal bij

Nog geen plannen voor de komende donkere maand? Klim dan achter het beeldscherm en klik de wereld en jezelf een stukje beter. FreeRice maakt het mogelijk: sponsoren doneren voor de tijd dat jij bezig bent met het leren van Engelse woordjes.

Al eerder waren er sites waar een simpele muisklik volstond voor een donatie. Op theHungerSite bijvoorbeeld betalen sponsoren een kopje rijst voor een klik; op FreeRice gaat het mondjesmaat, per tien korrels. Het is echter wel wat leuker, omdat je ziet hoe je stapsgewijs spaart en omdat je er iets voor moet doen: de goede betekenis aanklikken van een moeilijk Engels woord. Het systeem is adaptief en zorgt ervoor dat je op een uitdagend niveau blijft. Zelfs native speakers komen nauwelijks aan het ultieme niveau 50.

Het concept is helder, en misschien pik je er iets van op, maar ik geloof FreeRice niet als ze suggereren dat dit een efficiente manier is om de Engelse taal te leren beheersen. Het vult de woordenschat wellicht iets aan, maar is een erg contextloze en passieve wijze van leren. Het mag ook wel wat pittiger.

Maar goed, ik neem aan dat de meeste bezoekers komen voor de uitdaging van het spel zelf of het goede doel. Inmiddels bijna vier miljard rijstkorrels in totaal. Hoeveel zou dat zijn? Ik bedoel: zelf krijg ik ze niet op, maar is het meer dan een druppel op de gloeiende plaat voor een Sahel-dorpje? Nou ja, altijd nog nuttiger dan een spelletje wii of sudoku. Sinds ik twee weken geleden m'n eerste kopje rijst bijeensprokkelde is de dagelijkse opbrengst niet verder gerezen, dus kom ook klikken.

Joost!

Vanmiddag om half vijf (eindelijk) geboren: JOOST!

Met Joost gaat alles goed: hij kan heerlijk brullen, drinken en slapen.
Christine gaat rustig bijkomen en zich de komende dagen laten verwennen in het ziekenhuis.
Janne straalt van trots en is helemaal klaar voor haar rol als grote zus.

From Russia with Love

Jane Hart adviseerde me een nieuwe gratis auteursomgeving voor het maken van e-learning. Destijds was ik al aardig enthiousiast over eXe, maar dit CourseLab ligt voor mijn gevoel toch een straatlengte voor.

Het programma is in Rusland ontwikkeld, maar straalt - op een verdwaald woordje 'текст' na- bepaald geen oostblokkige grauwheid uit. Het lijkt grafisch en qua structuur op applicaties als PowerPoint. Overzichtelijk, met vensters voor course, slides, timeline en frames. Veel functionaliteiten en mogelijkheden voor interactie, simulatie, scorm en scripting. Een aantal functies heb ik zelfs bij andere, commerciele auteursomgevingen niet eerder gezien. Alles is tot flinke diepte instelbaar, en ik moet me even in de wang knijpen bij het besef dat dit moois gewoon freeware is. En, te oordelen aan het online forum ook nog eens goed ondersteund.

Zit er geen enkele adder onder het gras? De enige die ik kan ontdekken is dat een paar luxe-functionaliteiten, zoals directe import vanuit Powerpoint, tegen (beperkte) meerkosten aangeschaft moeten worden. Beetje flauw, aangezien CourseLab zich profileert als 100% gratis, maar geen echte belemmering om te genieten van het moois. Komt dat zien!