Tijdreis

We zijn drie keer zo oud als toen we elkaar voor het laatst zagen in 1982. Best spannend, om m'n klasgenootjes van de lagere school weer eens te zien. Van tevoren had ik gedroomd dat ik niemand zou herkennen.










Ikzelf zou mij nu niet meer herkennen, denk ik. Dagelijks vallen haren, rijpen rimpels en word ik ook van binnen meer mezelf. En andersom, herken ik dat knaapje van de klassefoto nog wel? Bovenin m'n ouderlijk huis is nog een stoffig 'Erik-museum': m'n oude kamer met speelgoed, boeken, briefjes en allerlei snouvenirs van vroeger. Geen verhuizing, schaamte, houtworm of voorjaarsschoonmaak heeft die mini-tijdmachine aangetast. Sommige blaadjes zeggen me niets meer. Die kunnen eigenlijk wel weg, want wie gaan ze ooit nog wat vertellen?

Gelukkig roepen andere nog veel wrange of warme herinneringen op. Bíjna onvergetelijke, schijnbaar onbetekenende verhalen. Verhalen die mij mezelf hebben gemaakt, en de klasgenoten ook een beetje zichzelf.

Enfin, op de reünie bleken de klasgenootjes gelukkig zéér herkenbaar, ook al waren sommigen helemaal ontpopt: de lange en verlegen Irene bijvoorbeeld had het geweldige initiatief genomen en voerde het hoogste woord. Na een bezoek aan het inmiddels ineengekrompen schoolgebouwtje stond samen doorzakken op het programma.












Toch wel verrassend:
- Hoeveel leuker, pittiger en wijzer iedereen is...
- Om zo eens een eerlijke doorsnede van de samenleving te zien...
- Hoeveel op school verandert, behalve de 'meesters' zelf dan...
- Dat iedereen meer blijkt te herinneren dan vermoed, terwijl die herinneringen soms ook niet blijkt te stroken of kloppen...
- Dat velen wat wrang terugkeken op de tijd toen ze 'zichzelf' nog niet konden zijn; alles wordt gelukkig beter (of we beleven het zo)...

Aan het einde van de avond alweer tijd voor een nieuw afscheid; Glp, tot over 25 jaar weer?

Spelregels

Om iets te leren kennen moet je het doen. Niet erover lezen, of erover laten vertellen, maar gewoon in het diepe springen. Dat geldt voor duiken en bungee-jumpen, maar ook voor e-learning en serious gaming.

Als iemand op een feestje vraagt wat ik doe voor de kost, is dat niet zo gemakkelijk uit te leggen, zeker aan een digibete leek. De valkuilen en voordelen blijven vaag, mijn enthousiasme soms zelfs verdacht. Da's op een feestje geen groot probleem, maar ik heb het gevoel dat in wereld van opleidingen op deze manier toch nog veel prachtige deuren gesloten blijven.

Daarom zou e-learning over e-learning prachtig zijn, of een serious game over games. Het kriebelt al lang en ik zou het liefst zelf aan de slag gaan. Er zijn genoeg slappe voorbeelden, maar onze stagiaire Wouter stuurde een link die al een stukje in de richting komt. Het spel 'Understanding Games' van de Duitser Andreas Zecher.

Stap voor stap komen basisprincipes van games aan bod in de vier delen. Vaak in een lineair verhaal, maar gelukkig ook met voldoende confronterende exerimenten. Erg aardig om te zien hoe toevoegingen een spel verrijken, of juist uithollen. Waar blijft deel 5?

Geef me wrijving schatje

'Geef me wrijving schatje' is niet zo'n spannende naam, en op het eerste gezicht oogt het spel ook niet als een echte winner, maar je vergist je. Gimmefrictionbaby heeft op Jayisgames zowel de publieks- als de juryprijs gewonnen en niet voor niets. Het concept is nieuw, spannend en verslavend... Wacht, ik leg het even multimediaal uit, HIER!














En stiekem probeer ik natuurlijk ook even de educatieve waarde nieuwe tool Jing uit... Met dank aan Gerard en Marcel.

Smoes

Heerlijk huisje hebben we in Rotterdam. Beetje oud, maar mooi, ruim, groen en rustig. Bovendien aan een gezellige singel, waar met de buren voldoende te beleven is. Deze weken zijn we bijvoorbeeld druk in de weer met ons Raamkunst-evenement; komende zondag komt Opstelten het openen.

Wat voor mij als forens misschien wel het lekkerst is, is de centrale ligging. Nog geen honderd meter van het HSL-station. In twee minuten zit ik in de trein, afhankelijk vooral van het vertrekspoor. Dat scheelt veel op een mensenleven. Okokok, ik zou natuurlijk ook werk kunnen zoeken in Rotterdam, laat maar...

Enfin, sinds afgelopen weekend staat dat alles op z'n kop: het oude CS is gesloten en het nieuwe geopend. Ik woon nu bijna anderhalf keer zover van het station. Voorlopig een goede smoes om te laat te komen, je bent gewaarschuwd!

Electrostadje

Vaak zijn educatieve spellen geconcentreerd op één doel: het telen van bananen, het lezen van letters of bewustwording van consumentenrecht. Aardig aan ElectroCity is dat het vrij open blijkt.

Natuurlijk, het is gebouwd door de marktleider op energiegebied in Nieuw-Zeeland, dus het is duidelijk dat hier (kinder)zieltjes geworven worden, voor branche-instroom en marktimago. Toch is de reikwijdte van het spel veel breder dan je zou denken. Naast verschillende energievormen en duurzaamheid, komen ook demografie, marktmechanisme, toerisme en belastingen aan bod.

Het spel is een eenvoudig soort simcity, waarbij de speler een land kan volbouwen met kolencentrales, havens, stadions of campings, maar dan met meer aandacht voor educatieve aspecten. Die aandacht is ruim aanwezig, maar fris verwoord, en vooral goed gedoseerd op verschillende niveaus. De graphics zijn prachtig, die golvende zee alleen al. Walvissen, geisers en gletchers, luchtbalonnen, het kan niet op. Het inzoomen toont meer eye-candy, maar functioneel voegt het niets toe. Jammer ook dat er helemaal geen geluid bij zit.

Het spel is niet alleen bedoeld voor individueel gebruik, maar ook in teamverband, voor de klas en zelfs met ouders. De hele range aan toepassingen lijkt me wat geforceerd. Omdat het onderwerp niet standaard onderdeel is van een methode moeten docenten en leerlingen gelokt worden. Een wedstrijd met tienduizenden dollars aan prijzengeld verbleekt in het licht van de 'galerij der groten'. Je kunt je gegroeide stad tonen en andere steden beoordelen. Dit 'showing off' is slim van opzet en prikkelend van toon, waardoor niet alleen de evaluatie, maar ook de verspreiding van het spel gestimuleerd worden.

Kentucky Fried Cruelty

Een vego als ik is natuurlijk bevooroordeeld, maar de Amerikaanse actiesite Kentuckyfriedcruelty is best overtuigend. Heldere boodschap.

Als logische stap hebben zij hun verhaal ook vertaald in een online
spelletje. Het oogt aardig, als pastiche op bekende spellen, maar er mist iets essentieels. Een reden. Het spel verrast niet, verleidt niet en zet niet aan tot denken. Een boosaardige professor, emmers vol met bloed, kuikens bevrijden, betogers met spandoeken... De eendimensionale boodschap ligt dik genoeg bovenop, maar dat is het probleem juist.

Het verschil tussen een goed bedoeld en goed wordt al snel duidelijk voor wie even terugbladert naar het McDonaldsspel.

Leerzaam en lekker

De Finse consumentenbond heeft een online spel ontwikkeld om (jonge) kopers hun rechten te leren ontdekken. Bij aanvang van 'Galactor' lijkt het isometrische huisje Scandinavisch strak en opgeruimd. Wie even verder klikt, ontdekt een stortvloed aan verborgen gebreken, kolderieke anekdotes, ongedierte en -jawel- buitenaards leven.

De speler heeft rollen als koper of juist verkoper. Er is veel vrijheid in het kiezen van een eigen route, nemen van eigen beslissingen en zelfs het negeren van de deurbel. De feedback is lekker direct en scherp, en er zitten wat verrassende dwarsverbanden in het verhaal. Visueel is Galactor tot in de details verzorgd; het slim (en veel) inzetten van tekst houdt het betaalbaar.

Een zeldzame combinatie tussen leerzaam en lekker gestoord. Mooi dat zo'n zinnig initiatief van de grond komt. Verdient zeker navolging in Nederland. Anders loop ik het gevaar om bij een winkelier op hoge poten mijn Finse recht op te eisen...

Perspectief

Dagelijks reis ik via Utrecht CS, met m'n neus in laptop en gratis blaadjes. Weinig oog dus voor de prachtige bouwputten waar de bus langs rijdt. Vandaag zag ik een poster opgeplakt die me nieuwsgierig maakte waar het heen gaat met de buurt.

De bijbehorende website blijkt vanavond niet erg spannend en instabiel op m'n Apple, maar er wordt wel een aardig serieus spel gepresenteerd: de Blob. Al lang geleden werd er enthousiast over gebuzzd, en probeerde ik het uit. Tijd voor een replay.

Als reuzesponsbal from outer space rol je door het Stationsgebied. Je zuigt kleuren op en verft (nieuwe) gebouwen. Da's alles, en genoeg. Een mooie manier om de buurt te verkennen; de spelvorm sluit naadloos aan bij de doelstelling. De opzet is niet pretentieus en het verhaal is lekker luchtig.

Voor een brede doelgroep is het spel gemakkelijk te snappen, en door de aanwijzingen is de instap laag. Had best beter gekund, met meer betekenisvolle details, meer ijkpunten en meer focus. Vooral normaal menselijk perspectief in plaats van vogelview had het effectiever gemaakt, maar ach... Misschien is het goed om de Blob te beoordelen vanuit het perspectief dat het door een groep studenten is gemaakt. Dat belooft nog veel!

Automagisch

Na m’n geklaag over de hedendaagse keuzedruk, nu het omgekeerde: opgezadeld zitten met willekeurige toeval.

Wie open staat en erover nadenkt, kan er vaak veel moois in zien. De advertentiemachine creëert volautomatisch commercials. Bestaande marketingkreten en ‘zomaar’ Picasa-fotootjes worden opgeknipt en vemengd tot een (vaak) prachtig eindresultaat. Dat de makers van deze machine zelf uit de marketinghoek komen is af te lezen uit hun beschrijving: ‘artwork that explores how advertising uses and manipulates language’. Beetje opgezwollen, want zo nieuw lijkt me het principe niet. Ze zouden toch wel van het advertentiespel hebben gehoord? Of hebben deelgenomen aan creativiteitssessies met een 'forced fit' of zelfs willekeurige prikkelwoorden? Of het boek met alle antwoorden? Of de onnozele kracht van ‘Being There’?

Blijft toch boeien, de schoonheid van het toeval. Misschien is het na alle user generated content tijd voor een herkansing van automatically generated content? En misschien ga ik binnenkomende mails beantwoorden met een willekeurig spreekwoord.

Lang

Drie weken kunnen best lang duren, als je je best doet. In het zand van de Cote d' Azur in de 'Psychologie' gelezen waarom de tijd soms zo vlug gaat. Waarom de terugweg sneller gaat dan de heenweg bijvoorbeeld. Of waarom de tijd zo voortkruipt als je je verveelt of wacht. Leuk artikel met veel tips om de tijd te vertragen, maar uiteindelijk gaat zo'n vakantie natuurlijk toch veel te snel voorbij.

Hoelang-ie duurde? Halverwege raakte ik mijn scheermesjes kwijt in de douchecabines van de camping; zo heb ik als houvast in ieder geval de lengte van mijn baardharen.