Hush

Door Hans werd ik gewezen op een bijzonder spel met een boodschap: hush. Het laat je inleven welke ellende de strijd tussen de Tutsi's en Hutu's heeft veroorzaakt. Nu eens niet door stapels lijken, statistieken of zielige snoetjes, maar door in te zoomen op een kleine maar veelzeggende gebeurtenis. Een moeder die haar kind probeert te sussen om te voorkomen dat het wordt opgemerkt door een patrouillerende soldaat.

Het spel is ontwikkeld door twee studenten van de de University of Southern California Interactive Media Division. Eerder hadden ze ook al interesante spellen afgeleverd zoals Cloud.

Het spel ademt een spannende sfeer, vreemd contrast tussen hoorbaar oorlogsgeweld en kindergekir. De focus en setting zijn een stuk beter geslaagd dan de haperende uitvoering: sullige gameplay (typspel), gebrek aan (niveau)ontwikkeling en een kwijlerig einde. Maar goed: toch vijf beklemmende minuten die je zeker bijblijven.

Net niet

Online games zijn een krachtig middel om je op een speelse manier op andere gedachten te brengen. Vooral als het gaat om bewustwording zijn er veel inspirerende voorbeelden en nog veel meer mogelijkheden. Het lijkt tegenwoordig bijna ondenkbaar dat een campagne niet door een spel wordt ondersteund. Misschien dat juist in die vanzelfsprekendheid de angel ligt waarom het soms gruwelijk fout gaat.









'Deliver the net' is onderdeel van de anti-malaria campgane 'Nothing but nets' van de VN. Ongetwijfeld goedbedoeld, maar het is gruwelijk om te zien hoe fout het kan uitapkken. Het spel is niet spannend, leuk, leerzaam of zelfs maar relevant. De speler krijgt al in het eerste scherm de mogelijkheid om direct maar naar het eindscherm over te gaan, en dat lijkt een verstandige keuze. Het voorkomt een slap brommerritje door de savanne, waar je netjes netjes mag afgeven bij hutjes die je niet kunt ontwijken. Hoewel het spel nog geen minuut duurt, is het toch al langdradig. In de hoop op een virale verspreiding eindigt het spel met de vraag het aan vrienden uit mijn 'net'werk te versturen. Ook de kans op teamvorming en sponsoring van de campagne lijkt dit spel te ondermijnen.

Het enige aardige aspect aan het spel wordt niet uitgebuit: tijdens de brommerrit valt de schemering in en komt het gevaar in beeld: de mug. In het verhaal speelt dit geen rol en blijft het een jammerlijk voorbeeld van 'net' niet.

Speel het nieuws

De makers van het bekroonde Peace Maker, Impact Games, hebben een nieuw spel online: 'Play the News'. Het is nog in beta, maar dat is Gmail ook nog steeds.










Leuk om 'ns te proberen, want het is echt anders. Je speelt een soort minigames rond bepaalde nieuwsthema's. Op basis van achtergrondinformatie bedenk je wat zou moeten gebeuren, en wat zal gebeuren. Wie krijgt de oscar? Wie wint de voorverkiezing? Komt Betancourt vrij?










Grappig om te ontdekken dat er een boel onderdelen in die ikzelf bij Bright Alley afgelopen maanden ook aan het realiseren ben. Gestructureerde discussie bijvoorbeeld. In het spel geef je niet alleen meningen en voorspellingen, maar beoordeelt elkaar bijdragen ook. Het spel is dus te zien als een manier van samenwerkend leren, maar dan wel zeer gestructureerd. Inhoudelijke en 'open' discussies worden afgewisseld door een stortvloed aan cijfers en ranglijsten. Je krijgt zelfs feedback over hoe jouw profiel valt op de schaal van mainstream tot zelfstandig.

Aardig gevonden is ook bijvoorbeeld de Trophy Case. Los van alle alle rankingen kun je daar losse medailles halen voor gekke, individuele presetaties. Bijvoorbeeld 'Charismatic Debater' als je laatste 10 commentaren tot reacties hebben geleid. Of een 'Streak' als je 3 voorspellingen achter elkaar goed hebt.











Ik ben niet alleen maar positief. De minigames zelf hebben nauwelijks een interessante werkvorm, het blijft allemaal vrij plat. Niet alleen grafisch, maar ook inhoudelijk. Complexe cases worden snel langdradig, simpele cases blijven saai door hun platheid. Ook lijkt me het lastig om in de discussie een interessant niveau te behouden met een grote range aan voorkennis en culturele achtergrond. Je ziet het nu al. Ik ben wel erg benieuwd hoe het spel zal gaan leven, en wie het gaan gebruiken.

En het is in ieder geval een stuk leerzamer dan het 'educatieve' spel Newsbreaker...

lentefris

'Hoe doe je het toch? Werken, vrijwilligerswerk, kroost en zelfs nog een blog bijhouden!' Die enthousiaste collega heeft kennelijk zelf ook weinig tijd om 'ns gewoon op internet te zitten, want ik kom nauwelijks tot bloggen. Schaamrood op de kaken, ondanks een berg smoezen, van verkoudheid tot kinderziekten, en van deadlines tot werkverhuizing.

Bright Alley is inderdaad al over naar de nieuwe kantoorflat naast Galgenwaard. Leuke liftgeluiden, mooie gordijnen en een reusachtig uitzicht. Vanuit mijn kamer vooral veel groen. Een mooi vooruitzicht afgelopen week, want ik mag komende week lekker bijkomen in een boswachtershuisje op de Veluwe...

HRM Live

Afgelopen donderdag opgetreden in de RAI. Bright Alley had daar een stand op de tweedaagse HRM-live beurs. Eén van de dagen mocht ik mocht de kraam bemannen van onze Conclusion-werkmaatschappijen.

“Wat zeg je, e-learning?!” Verfrissend om het oor te luisteren te leggen bij de bezoekers. Sommigen hebben ruime ervaring met nieuwe vormen van leren, en specifieke vragen. Anderen lijken, ondanks hun professie in de HRM-hoek echt nog nooit van e-larning te hebben gehoord. Goed om dat goed te beseffen. In de dagelijkse swing van offertes en projecten lijkt het soms alsof e-learning een volwassen branche is, maar er is nog veel e-vangelie te verkondigen, veel lol en efficiëntie te winnen. De mogelijkheden zijn groot, maar e-learning speelt in opleidingsvraagstukken nog steeds een relatief marginale rol.

Leuk dus om te zien hoe voorbeelden argelozen (en sceptici) entousiasmeren. Vermoeiend echter ook, zo’n dag. Soms doe je drie dingen tegelijk, soms helemaal niks. Lege gangpaden geven weinig energie en inspiratie. HRM live mag best wat levendiger wat mij betreft.

Inspannend om boven het geroezemoes uit te komen, om de afgebroken kraam naar de auto te slepen, maar vooral om op de been te blijven. Aan het eind van de dag voelen m’n voeten beurs van al het gehang en geijsbeer. Daarom heet zo’n bijeekomst vast ook beurs :)

In een aparte workshopruimte heb ik nog een presentatie mogen houden over serious gaming. Hetzelfde thema als eind vorig jaar in Media Plaza, maar uiteraard weer iets aangevuld en aangescherpt. Aardig om het zelf weer eens op een rijtje te zetten en vooral om achteraf de meningen te horen van bezoekers.

Krenten

Afgelopen (werk)dagen waren volgepropt met allerlei moois. Leuke projecten, spannende plannen werden afgewisseld met een aantal workshops. Die voelen toch wel een beetje als de krenten in de pap. Heerlijk om concreet en direct met elkaar om tafel te zitten om samen problemen te definiëren en vooral op te lossen. Stiekem ook fijn om te merken hoe waardevol een verfrissende blik en jaren ervaringen zijn:) Na intensieve workshops bij TNT Post en Center Parcs kon ik een beetje moe, maar helemaal het weekeinde in.

Goed om ook tijdens zulke bijeenkomsten te merken hoe e-learning langzaamaan volwassen wordt. Veel organisaties maken gebruik van de steeds laagdrempiger tools om zelf aan de slag te gaan met e-learning. Met auteurstools als Lectora en LMS-sen als Moodle maken ze conventionele 'tutoriële' e-learning. Opleiders en inhoudsdeskundigen ervaren de eerste succesjes en grootse mogelijkheden, maar merken tegelijkertijd hoe lastig het is om boven de tools te staan en didactisch het onderste uit de kan te halen.

Aan de anderre kant van het scherm, op het vlak van de deelnemers aan e-learning, is een andere trend zichtbaar: stijgende verwachtingen rond de aangeboden interactiviteit. Ervaringen met (casual) games, maar ook met allerlei eenvoudige 2.0-achtige webtoepassingen voor (informeel) leren worden uitgangspunt voor e-learning.

De eerder genoemde tools voor tutoriële e-learning spelen daar (nog) onvoldoende op in, maar een nieuwe generatie tools dient zich aan. Deze borduren voort op het 2.0-gedachtengoed, en leggen de focus nog meer bij de actieve lerende zelf in plaats van voorgeprogrammeeerde kennisoverdracht. Over Ecto bijvoorbeeld ben ik enthousiast. Misschien een beetje teveel toegespitst op gebruik op (hoge)scholen, maar een zeer zinvolle ontwikkelrichting. Sociale software, delen van content en een LMS. Ik zie veel functionele innovaties, maar het oogt zo logisch alsof het er altijd al is geweest.

Prikkelend

Begin dit jaar verscheen ‘Harpooned’, een politiek spel over walvisvangst. Vergelijkingen met het veelgeprezen McDonaldsspel werden op discussiefora snel gelegd: een laagdrempelig, ogenschijnlijk eenvoudig spel met een dubbele bodem. Harpooned is directer: de speler bestuurt een Japanse walvisvaarder op een ‘wetenschappelijke’ missie.










Op een ironische, misschien wel cynische manier wordt die valse dekmatel onderuit gehaald: walvissen worden ‘onderzocht’ met explosieve harpoenen, waarna de researcher de delen uit het bloederige water vist. Op het moederschip mondt nadere ‘studie’ uit in burgers en blikjes.










Elk level wordt afgesloten met een wetenschappelijke conclusie, die volgens valse logica leidt tot een nadere onderzoeksvraag in een volgende ronde: “Juvenine whales greatly reduced in number, we must kill more pregnant female whales to determine the cause of this reduction.”










Protestanten in irritante rubberbootjes laten zich steeds minder makkelijk ontwijken. Irritant omdat je ze niet mag overvaren of harpoeneren: dat zou namelijk juridische kosten opleveren! En nog grotere schade als de mediahelicopter in de buurt vliegt. Na een vijftal rondes met oplopende complexiteit - prima uit te spelen overigens - volgt de ultieme onderzoeksconclusie, die ik niet zal verraden.










De staartgolf van de walvisvaarder is belabberd gemodelleerd, maar de graphics zijn verder prima. Een bovenaanzicht zoals hier gebruikt houdt altijd iets plats en afstandelijks, wat gezien de doelstellingen van ‘Harpooned’ een stevig nadeel is. De inhoud is niet complex, maar goed verzorgd: kleine grapjes, Japanse vloeken, prima gameplay. Te lekker zelfs, volgens critici, maar volgens mij is de wrange boodschap echt niet te missen.

In de lucht

Sinds een paar weken is de vernieuwde site www.luchtverkeersleider.nl ‘in de lucht’. Een verzorgde site, ontwikkeld door Euro RSCG, met als doel is om dit jaar duizend kandidaten te werven. Dat lijkt misschien wat veel voor in dat ene torentje van Schiphol: er zijn in Nederland maar 250 verkeersleiders. De selectie is echter pittig: slechts een paar procent dringt jaarlijks door tot het klasje van 36 kandidaten. Als dank krijgen ze de garantie op een (monotone) baan, en een startsalaris van 55.000 euro.









De vormgeving en vooral de animaties zien er geavanceerd uit. Aardig is dat de site, naast de voorlichtende informatie ook een voorproefje biedt op die selectie. Een arsenaal van negen minigames toetst de bezoeker op zelfgekozen ’competenties’: pingpong, geheugenspel, cross the border… De vaardigheidsspelletjes zijn best amusant; de quizjes rond attitudes doen geforceerd en oppervlakkig aan.

De feedback door je persoonlijke begeleiders stoort nogal. Het speelt inhoudelijk of qua waardering niet in op de behaalde resultaten van de bezoeker. Soms klopt de feedback feitelijk niet: na het scoren van een schamele 4 punten, lees ik: “Ongelofelijk, sommige verkeersleiders halen maar 8 punten. Solliciteren?“. Erger is dat de uitdrukking van de begeleiders op de bijbehorende foto’s niet te sporen met hun boodschap. Het oogt allemaal wat prefab en plastic zo.









Het wreekt zich dat de status van de testjes blijft hangen tussen serieus en olijk. Daardoor blijft de site wat hinken op twee gedachten. Gecharmeerd ben altijd wel van onderwerpen als “Een dag in het leven van…” Drie lineaire filmpjes van toekomstige collega’s geven, ondanks dat ze overgeproduceerd zijn, net een gevoel van echtheid. Een prachtig platform om informele informatie en onderbuikgevoel te communiceren. Kijk toch hoe die mooie Marjolein in haar vrije haar paard knuffelt…

WolfQuest

“Whoe-hoe”, klinkt een verre wolvehuil als ik op ‘H’ druk. Ik ben een eenzame wolf in natuurpark rond Amethyst Mountain. Op jacht naar een roedel, een partner, en eerst vooral naar een maaltje. Er huppelen konijntjes rond, maar misschien kan ik beter even aan dit elandkarkas knauwen en die vervelende coyotes wegjagen.















Wolfquest is een educatief 3D-spel: afgelopen jaar ontwikkeld door Minnesota Zoo en gesponsord door een viertal subsidiegevers. Het succes is af te lezen aan de vele fansites, mods en youtubefilmpjes. Kijk bijvoorbeeld eens hoe aardig het is om over te stappen van visuele waarneming naar reukzin in het spel. Of hoe je met nonverbaal kunt communiceren met andere beesten. Of hoe je samen een prooi omlegt.

Het spel is gemaakt door Eduweb. Ondanks schrale motorieke, grafische en geluidsnuances komt het gevoel om als wolf rond te dolen op de Amerkaanse heuvels komt aardig opborrelen. Het educatieve hoofddoel, inzicht in het ecosysteem, komt in mijn ogen echter slechts mager uit de verf. Het spelconcept en visualisatieniveau is minder afgestemd op deze systemen en processen. En toevoeging van wat ziektes of stropers zouden deelnemers meer prikkelen.














Het spel Wolfquest begint wat eenvoudig, maar er zit redelijk wat ontwikkeling in; zeker de multiplayer-mode is aardig. De aankondiging van vervolglevels is bij de fans met gejuich onthaald. Ikzelf wordt echter geen fan: m’n nieuwsgierigheid wordt te weinig geprikkeld, de bediening is me te weinig intuïtief en het geheel gewoon te saai. Of heeft een wolf gewoon een saai hondeleven? Whoe-hoe…

Dankzij Inne

Saganet

Het nieuwe jaar verleidt toch tot wat goede voornemens. Op professioneel vlak wil ik tussen de projecten door wat meer ruimte vrij ellebogen om te leren. Tijd om iets gestructureerder aan innovatie te werken met Bright Alley collega's, en tijd voor wat kennisuitwisseling daarbuiten.






Daarom eindelijk de jaarvergadering van Saganet eens niet overgeslagen. Afgelopen donderdag, in het prachtige Felix Meritis. De ochtend was gevuld met verenigingsgedoe, maar wel op een frisse, informele wijze. En met een bestuursverkiezing die zowaar spannend was. Leuk ook om eens wat meer van de geschiedenis te horen. Hoe in de jaren 70 vanuit de verschillende hoeken simulatie en serieuze spellen ontvlamden, en hoe de haat-liefderelatie met computers begon.
De bloedgroepen zijn nog steeds zichtbaar onder de leden, maar omdat de passie voor spellen domineert is het alleen maar een gezonde kruisbestuiving.












's Middags vond ik de caroussel met zes kramen wat mat, maar toch was ook die weer aanleiding voor interssante disussies over implementatieproblemen en speltypen. Dit in tegenstelling tot de discussies en uitwisseling op de site, die maar mondjesmaat en moeizaam op gang komt. Een kwesstie van intimiteit en vertrouwen, en moet Saganet lekker klein blijven? Of van tijdsbesteding en praktische drempels, en moeten we het professioneler faciliteren en uitbreiden?

Enfin, jammer dat ik niet uitgebreid kon naborrelen in Amsterdam, maar ja. Ik heb nog meer goede voornemens :)