Brave bus

Voordat ik ben uitgekeken op de kleuren van de blaadjes en de zonsondergang is de bus al gearriveerd. De vriendelijke chauffeur verwelkomt ons met een glimlach en gebaar. Hij helpt de oma voor me die onhandig rommelt met muntjes en pakt het benodigde kleingeld uit haar portomonnee.

Voor mij is er een mooi plekje over, tegenover een tienermoeder met twee jongens. Terwijl ik flirt met de jongste, die nog niet half zo oud als Janne is, roept de oudste voortdurend 'rijden!'. De moeder probeert wat te sussen, maar de chauffeur grijpt al via de microfoon in: 'Ja sorry hoor, we kunnen nog niet verder want we staan voor het rode stoplicht te wachten: kijk maar!'

Ook volgende hordes op de weg (omleidingen, verkeerslichten, wegopbrekingen) worden keurig genomen en becommentarieerd. Uitstappende passagiers worden uitbundig nagezwaaid. Zo kan het dus ook, en ik denk aan de keren dat gefrustreerde Amsterdamse chauffeurs me hadden genegeerd of geschoffeerd.

Wageningen rules, maar ik mis wel mooi mijn trein.