Arbomasters

Het jaar fris begonnen met het voornemen meer te bloggen. Ik ontdekte dat ranj voor OTIB een nieuwe serious game heeft ontwikkeld in het het verlengde van de ‘Professionals’ serie, met het bekroonde Pool Paradise en Operatie Ibiza. Dit keer gericht arbo-normen in de (ver)bouw, met een kast vol tools en beschermingsmiddelen.










De leerling heeft in 'Masters of Makeover' als opdracht om een uitgeleefd huis te pimpen, verdeeld in een aantal rondes. Rondlopen, praten en verzamelen in het pand wordt afgewisseld met enkele minigames waarin het ‘echte’ werk plaatsvindt, zoals sjouwen en slopen. De opgelopen lichamelijke schade kan met verdiende creditpunten hersteld worden. En je kunt, heel Balkenende-achtig, 'respect' winnen.











Een game lijkt me voor de doelgroep veel wervender dan gebruikelijke 'droge' leerstof over dit soort veiligheidsaspecten. Lessen daarover hebben vaak een hoog schouderophaalniveau. De verhaallijn van ‘Master of Makeover’ wil echter, in vergelijking met eerdere applicaties, niet echt tintelen: einddoel, opdrachtgever, leukige verhaallijn en het blonde presentatrice lijken wat geforceerd bijeen gesleept en vormen geen sterke narratieve context.

Leuk om door het ranzige huis te dwalen over het morsige tapijt, de kamers te begluren en door de kruipruimte te tijgeren. De isometrische ruimtes met verdwijnende wanden zien er (on)verzorgd uit, maar het vormt al gauw een zoekplaatje waar relevante details verstopt zijn. Je moet soms lang zoeken voor een flauwe kleinigheid. Speltechnisch niet motiverend maar vooral niet efficiënt of leerzaam. Frustrerend, vooral omdat er te weinig inhoudelijke hulp aanwezig is op speltechnisch of inhoudelijk vlak. Hoe beëindig je een minigame? Wat als je een error bij afronding level krijgt? Moet je creditpunten oppakken? De coach geeft niet thuis:









Misschien dat die ondersteuning in de praktijk deels wordt geleverd door medespelers. Samenwerkend leren wordt niet in het spel zelf ondersteund.
In het spel ontbreekt de vaart, zelfs naar mijn smaak als dertiger. Zoeken en verzamelen duurt lang, het wemelt van de open deuren, en er is veel nodeloze herhaling: opdrachten moet je vaak driemaal uitvoeren, terwijl de context en leerdoel identiek zijn. Ook inhoudelijke tips van collega’s op de werkvloer herhalen zich soms.










Op inhoudelijk vlak zijn er ook wat gekke dingen. Krijg je echt gehoorschade bij het installeren van een meterkast? Formeel en cool woordgebruik wisselen elkaar af. En de 'ik’-figuur stelt vaak domme vragen, maar wisselt dit af door het ongevraagd geven van complexe tips.








Het leereffect van het spel lijkt me wat schraal. Er zal zeker wat (feiten)kennis beklijven, maar of het de houding en gedrag zelf beïnvloedt? De centrale minigames zijn echt mini en soms niet meer dan het afspelen van een lineaire animatie. Verre van realisatisch, maar ook het spel en gameplay is weinig authentiek. Emotionele betrokkenheid blijft beperkt, en niet alleen omdat de ‘ik’-persoon een niet instelbare 'robocop' is. De noodzaak van naleving van arbo-regels wordt niet voelbaar door echte voorbeelden van nare consequenties of een stoere groepsnorm. Het blijft een spelletje, toch.