Pro

Op de 22e verdieping van ons Utrechtse kantoor wordt een heerlijk biologische lunch geserveerd. Bijna elke pauze ben ik er te vinden. In vorige banen voelde ik me vaak te druk voor een rustig boterhammetje. Bij Bright Alley ben ik alleen te druk om na de lunch te wii-en. Het apparaat, aangesloten op een enorm breedbektelevisie, trekt elke pauze hordes collega's. Ze tennissen batterijen lang, soms met z'n vieren tegelijk. Het is een wonder dat de koffiemachine en kopieerder nog overeind staan. Collega's blijven soms zelfs tot diep in de avond om elkaar in te maken en te stijgen naar de PRO-status.

Op de Rotterdamse tennisvereniging ben ik wel eens te vinden, maar gravelervaring geeft zeker geen voordeel op de wii. Thuis gaat de wii gaat hooguit aan als mijn dochter wil 'koeienracen'. Toch begon het te knagen en deze druilerige middag controleerde ik het niveau waarop ik eerder op de wii tenniste. Nog geen 300 punten! Hoog tijd om bij te trainen, en naar de 1000-puntengrens te groeien, die tegenwoordig de nieuwe standaard is bij de collega's. Bijna een uur later voel ik allerlei vreemde pijntjes opkomen en druipt het zweet van m'n lichaam, maar ik heb 'm, de PRO-status.

Te vaak ontwikkelen we spellen waarbij de competitie beperkt is tot een algemene ranking of een individuele high score. Grappig om weer eens te voelen hoe sterk onderlinge competitie werkt. Auw...