Tijdreis

We zijn drie keer zo oud als toen we elkaar voor het laatst zagen in 1982. Best spannend, om m'n klasgenootjes van de lagere school weer eens te zien. Van tevoren had ik gedroomd dat ik niemand zou herkennen.










Ikzelf zou mij nu niet meer herkennen, denk ik. Dagelijks vallen haren, rijpen rimpels en word ik ook van binnen meer mezelf. En andersom, herken ik dat knaapje van de klassefoto nog wel? Bovenin m'n ouderlijk huis is nog een stoffig 'Erik-museum': m'n oude kamer met speelgoed, boeken, briefjes en allerlei snouvenirs van vroeger. Geen verhuizing, schaamte, houtworm of voorjaarsschoonmaak heeft die mini-tijdmachine aangetast. Sommige blaadjes zeggen me niets meer. Die kunnen eigenlijk wel weg, want wie gaan ze ooit nog wat vertellen?

Gelukkig roepen andere nog veel wrange of warme herinneringen op. Bíjna onvergetelijke, schijnbaar onbetekenende verhalen. Verhalen die mij mezelf hebben gemaakt, en de klasgenoten ook een beetje zichzelf.

Enfin, op de reünie bleken de klasgenootjes gelukkig zéér herkenbaar, ook al waren sommigen helemaal ontpopt: de lange en verlegen Irene bijvoorbeeld had het geweldige initiatief genomen en voerde het hoogste woord. Na een bezoek aan het inmiddels ineengekrompen schoolgebouwtje stond samen doorzakken op het programma.












Toch wel verrassend:
- Hoeveel leuker, pittiger en wijzer iedereen is...
- Om zo eens een eerlijke doorsnede van de samenleving te zien...
- Hoeveel op school verandert, behalve de 'meesters' zelf dan...
- Dat iedereen meer blijkt te herinneren dan vermoed, terwijl die herinneringen soms ook niet blijkt te stroken of kloppen...
- Dat velen wat wrang terugkeken op de tijd toen ze 'zichzelf' nog niet konden zijn; alles wordt gelukkig beter (of we beleven het zo)...

Aan het einde van de avond alweer tijd voor een nieuw afscheid; Glp, tot over 25 jaar weer?